Özgür müyüm, tutsak mı?
Aptal mı, akıllı mı?
Vardım mı, yol mu hala?
Taşıdığım yük ne yıllardır cebimde?
Bilmiyorum.
Bakamıyorum. Hayal kırıklığı da olabilir sonunda.
Korkuyorum.
“Karıştır
Karıştır
Karıştır ceplerini”
Orta parmağımın tırnağına kavuştuğu yerde biri
Birazı avucumun içinde
Birazı elimin dışına, parmaklarımın dışına değiyor.
Tuhaf hissettiriyor.
Hoşuma gidiyor.
Sanki plastik ambalajında küçük renkli şekerler
Sanki çıkarıp saymaya utandığım bayram harçlıkları
hayal kurduruyor.
Olsun
Gerek var mı bilmeme?
Düşünme! Yaşa!
Her şeyi sorgula, bunu değil.
diyorum kendime
– Ne kadarını bilsek yeter?
– Bu kadarını bilsek yeter.
– Ne olur bilmiyorum gelecekte.
– Ben biliyorum. Merak etme
şu an
diyorum kendime
Bir cevap yazın