İçimizde Kasım Gibi Bir Şeyler – Josef Hasek Kılçıksız

Tuza, ekmeğe benzemiyordu, barbarların bizden çaldığı

Tavanı tıka basa sokak evimize benzemiyordu

Orada kaç çeşit çağ yıkıldı, bir o kadar da hayatta kalınmışlık

Kaç Kasım gizliydi Lili bavul kayışlarında ?

İşgalci bir sus kuşatmıştı zamanı

Heykellerin yüzünde abartılı bir ciddiyet, sanki bir yere gitmeye hazır

Giden kalan meselesi değildi 

Burada yol sadece bir kadastro meselesiydi

Yarasıydı nereye varacağını bilmez atların

Borovitski Tepesi’nden bakıyorum da şehre

Ben sadece bu uçurum kadarım Lili

Ryazan’dan ne varsa önüne katarak akan Volga’da yükselirken sular

Hiç tanımadığım bir güzün ellerinden tutuyordum

Oysa henüz bitmemişti yaz

Ne kadar da benziyordun ihtilâle

Ölümcül kışlar geçti, anlamadım gözlerinin niyetini

Çok birikmiştik iki ıssızlığın içinde

Nereye gitsek bir kuytuluğa çıkıyordu sonsuzluk, bağışla anlamadım

Sana hoş bir ölüm şekli söyleyeceğim, bana deli diyeceksin

Vaatler yüzünü eskitir, güz bir kobra derisidir, soyunur da soyunur yalan

Kurak masallar başlar birden, alınganlıklar uzanır yağmurun erincine

Uzak diye bildiğimiz ne varsa akar ‘pantalonlu bir bulut’tan

Ahşap köprü bir gemi eskisi olur

Batar gelip geçmelerin çivileri

Kıpçak bozkırına ırayan bir tren kırar dallarını

Yara yaradır zaman, bir geçmiş âhı yükler şimdiye

Bir bilsen nasıl da zor gelir yaşamak

Nasıl da zor gelir batmak denize dalga yüksekliğince

Ben seni beklerken büyümedim Lili

Kalma hakkımı kullandım çocukluğumun karanfil bahçelerinde

Yarasaları salıyorum gecenin mağarasından

Denizaşırı alınganlıklara çarpıyor duyargaları

İçimin taylarını salıyorum delice sana koşan

Seni beklerken Lili

Bin dilde susar beni benden uzak tut kuyusu

Rüzgâr öbek öbek tükürür üşüyen soruları:

“Bunca zamandır neredeydin, neden gittin?”

Azalırken omuz ortamdan bin yıllık kanat ağrısı 

Aşağılanan zamanı ah bir görebilseydin.