Bayağılaşıyordu her şey yine, aynılaşıyordu
Yalnızlaşıyordu insan, kendini kandırıyordu
Görse de görmüyor, bilse de bilmiyordu
Zaman akıyor, hayat akıyordu
Soluyordu renkler
Bir yaprak daha düşüyordu dalından,
karışıyordu toprağa,
sonsuzluğa gidiyordu.
Güneş sarısını yitiriyordu, yıldızlar parlaklığını, yaşam heyecanını.
Susuzluk hissi veriyordu, açlık yer yer
Nefes alıp-verişler seyreliyordu.
Neredeydi o ilk ışık gördüğü?
Kim bilir…
Göz yaşı ile başlamıştı her şey,
görünen o ki yine göz yaşı ile bitecekti.
Son bir damla ile,
süzülen en derinden…
Aslıhan Yıldırım
Bir cevap yazın