Güzelleşecek dört bir yanında çocukların o küçücük bedenleriyle açlıkla savaşmak zorunda kaldıkları dünya,annenin sihirli avuçlarında,bir babanın şefkâtinde güzelleşecek . Koca koca adamlar savaşmayacak değeri belirsiz bir kağıt parçası için; çocuklar ağlamayacak annesiz kalmaktan korktukları için; kadınlar boyun eğmeyecek haksızlığa,adaletsizliğe,şiddete;insanlık birine yapılan istismar karşısında sessiz kalmayacak; bir aile çocuğunu aç bırakma korkusuyla gerçekleri söylemekten sakınmayacak; insanlık doğayla her koşulda kaybedeceği bu savaşı sürdürmeyi bırakacak. Hiç merak etme. Sadece şefkâtli,sevgi dolu annelere bırak dünyayı. Gözyaşlarıyla daha bir güçlenen kadınlara bırak bu insansıların gezegenini. Hayata inat hiç büyümeyen, içindeki çocuk saflığıyla varolanlara teslim et dünyayı. Deli bir çiçek olanlara bırak, kesilmeye çalışıldıkça inadına çoğalan, kurutulmaya çalışıldıkça kökü güçlenen deli çiçekler… Kendi rengini o eşsiz tonu hiç kaybetmeyen nesillere emanet et sen bu gezegeni, emanet et ki gittikçe grileşen kendi benliğini kaybeden insanlar renklerine tekrar kavuşsun. Birinin aynadaki yansımasını değil ruhunu sevenlere bırak, sevginin değerini bilenlere… Dünyayı güzelleştirmek için çabalayanlara bu çabasında varolanlara bırak insanlığın annesini, bırak ki herkesi çabasına dahil etsin. Birlik olmaya öğrensin tüm dünya, yaşadığı yerkürenin değerini bilsin insanlık. Bir sabah uyanmışsın mesela, insanlar kaybettikleri merhametlerine, sevgilerine, gerçek aşka tekrar kavuşmuş; bir ayrı parlıyor herkesin gözü; doğanın yeşili, gökyüzünün umut saçan mavisi bir ayrı güzel sanki…
