Bu yorgun kaldırım basamaklarına üşüşen
Sen hakikatin yedinci resmisin
Sevginin analitik bir çöl olduğu yerden gelen
Ayaklarını rüzgara bas
Rüzgardan hayata bakan sensin
Özgür olduğunu bedenine kanıtlayan
Kanatlanan bu değil mi ömrünün çürük
Ve paramparça olmuş yıkıntılarından doğan?
Sen 70 yıl duraksız çalışmaya karar vermiş
Fakat yaşamayı meslek edinmişsin
Eline aldığında bu hayat senin mi artık?
Kader senin kaderin mi?
Yoksa bir ilüzyonun içinde yüzdüğünü
Farkeden ilk yabancı olmayasın?
Keşmekeş sokak köşelerinde bekleyen sen
Ve sen göklere bir çırpıda yükselen
Adem-i sebat ile yoğrulmuşsun
Bu düşünme kudreti senin yükün
Doğana açılmış bir savaşın ilanı
Aklının kültür üretmesine dair akıl almaz bir şiir
Sen, dostum, kendi kendine ve başlı başına bir manifestosun
Sen, sevgili dostum,
Akif Karaosmanoğlu’sun!
Bir cevap yazın