Çocuk – Tuğba Ay

Yanaklarını ıslatan yaşları sildi çocuk

Göğe baktı saf masmaviydi güneş göz kapaklarını ısıttı.

Çırpınan kuşlar adeta uçmak hevesinde

Derin bir iç çekti çocuk keşke dedi keşke..

Herkes gökyüzü gibi sevse

İnsanlar diye düşündü çocuk onlar sevgiyi bilirler mi ?

Gökyüzü gibi sevebilirler mi ?

Yutkundu gözleri buğuluydu seçemiyordu birçok şeyi

İnsanlar gökyüzüne bile bakmazken nasıl sevsinler ki onun gibi

Üstelik gökyüzü gibi renkleri de yok güneş gibi gülümseyemiyorlar

her gün yeniden doğamıyorlar

Yağmur gibi ıslatıp kokusunu yayamazlar

Mavi bile değiller beyaz bembeyaz pamuktan düşleri de yok

Karanlıklar…

Bulutlar gibi sarılmayı da bilmezler onlar

Kuşlar gibi kanatları yok sevgi taşıyamıyorlar o diyardan bu diyara

Bende gökyüzü olucam her doğduğum gün mutluluk sevgi dağıtıcam

Aydınlatıcam ağaçları , çiçekleri sevmeyi bilen her şeyi

Evet evet bende gökyüzüyüm diyerek kendini göğe attı çocuk..