“Beni öpmüştün gitmeden önceki son hamlendi bu…”
Ne çok özlüyorum yokluğundan söze girince.
Yokluğundan başka ne bıraktın kâğıda dökülecek.
Şarkılar eskir, şiirler unutulur soğuk raflarda.
Ama yokluğun öyle mi, yokluğun üşümez,
sesindeki buğu yalnızlığı, hâlâ yokluğunda…
Korkunç gecelerim oldu
Karanlık duvarlarda mavi umutlara daldım
seni düşündükçe unutmaya zorlandım
beynimin bana yaptığı korkunç bir oyundu bu,
suretini unutmamak için kimsenin yüzüne bakmadım.
Keşke elma dersem çık dediğim sen olsaydın,
Armut dersem çıkma, çok korkunçtu sevgilim…
Birazdan güneş doğacak
pencereyi açıp titreyen bir bedenle sigara yakacağım
yokluğun kadar acı bir kahve güzel olurdu belki
ama içmesini sevemem bilirisin.
Kahveyi senin sevdiğini bildiğim için severdim,
yoksa tadı köz gibi gelirdi damağıma,
bunu sana söylemedim.
Söyleyemediğim onca şeyin arasına bir yenisi daha eklendi.
Bu şiiri yazmasam, kahveyi senin için sevdiğimi hatırlamazdım.
Bu şiiri yazarken parmak uçlarımda ki kırmızılıkla
gözlerimin içi aynı tondaydı.
Sabaha karşı yokluğundan bahsetmek,
beş vardiyacıların ayak sesinde seni özlemek çok korkunç.
Bu şiir karanlık bir gecede en korkunç düşlerle yazıldı
belki de gün doğmadan yırtılıp atılır….
Sen bu şiiri okurken, parmak uçların kurumuş mürekkebe değinde
yazılmış her satır şiiri terk edip boynuna sarılacaktır.
Yüreğimden boynuna düşen her söz
gülüşünde sıcak bir ekmek gibi taze kalsın bir ömür.
Sen hep gül,
bu şiir parçalara bölünüp pencereden rüzgâra teslim edilse de olur…
-Ömer Yatbaz
Bir cevap yazın