Umuda hamile,
doğumun eşiğinde,
öğütmeye başladım,
toprağımdan koparıyorum,
sarp uçurumlar,
yarınlarımdan..
Kesinlikle yaptım,
nehrimin içerisin de ruhlu spermler,
verimli rahmimden
hecelerin çiçekleri doğacak,
yoğun bir aroma ile..
Ellerim toprağımın kasıklarında, Melankoliyi sardım
rüyaların örtüleriyle,
keskin köşelerimi çiçek kokusuyla sakladım,
acımın farkında olmadan
büyümeye devam ettiler..
Geceleri gündüze sunduğum gözyaşlarıyla sulanan ağırlıklarla dolu omuzlarımda.
Ve mavi bakışlarımı kapladı, güçlü ve kararlıydı, iradem yerine getirildi ve özüm gittikçe daha verimli hale geldi.
Çiçek
şiirlerimden
güller gibi filizlenen,
kış buzulları arasından,
çığlıkları duyurmak için,
karanlıktaki ışığın,
huzursuzluğumdan
akıyor ve kayboluyor
yoğun sularım arasında…
Çiçek & Eda Duman
Bir cevap yazın