Bir fotoğrafın öyküsü:Son yazıyı yazmadan sonsuzluğa gitmiş…Didem Madak’ın şiirinde bir flüt sesi duydum:
“İnsanlar öldüler, hep öldüler, bir gün öldüler.
Anlaşılmaz! Gecenin çekmecesinde unutuldular sonraBir inci kolye gibi dağılmışboncukları.Belki bir gün balkona çıkarblok flütle çocuk şarkıları çalarım.
“Sokağa attım kendimi. Didem Madak’ın şiirindeki flüt sesi, bir fado’ya karıştı: Denizler, gökyüzüne uzanmıştı.Sonsuzluk güvertesinde, bir denizci kederli bir ezgiyi haykırıyordu…Bir gece vaktiydi, ayak izini bıraktıve ‘Hoşçakal’ını…
Son yazıyı yazmadan sonsuzluğa gitmiş…
Fotoğraf: İkinci el eşya satan bir dükkânın önü.
Bir cevap yazın