İnsan ne hissediyorsa bulunduğu safhada, o an için onun hakikati odur. Şimdi böyle hissedeyim diyip de hislerini değiştiremez. Düşünceleri üzerine çalışabilir, bedeni üzerine çalışabilir, ancak his gelmişse gelmiştir ve kişi için o anın gerçeğidir içinde bulunduğu his. Acı, neşe, keder, sevinç, kıskançlık, mutluluk, boşluk, tatmin, gerginlik, rahatlık, öfke, şefkat…böyle sonsuzca hislerden bahsedebiliriz.
Peki yaşanılan hissin ötesine nasıl geçilebilir? Gelen her ne hisse, kabul ederek, farkında olarak, içinden geçerek, tutunmayarak, gelip geçmesine izin vererek.
İnsan, hissel bir varlıktır, çeşitli hisler yaşayarak kendini var eder. Tüm yaşanan hislerin de zenginliği, kendi hikayesini yaşarken, başka canların hikayesiyle hemhallik kurmasını sağlar. Ortak hisler vasıtasıyla birbirimizle bağ kurarız, hikayeler farklı olsa da insan olma yolunda öyle benzer hislerden geçeriz ki, baktığım başka bir suret gibi görünse de, benim bir parçam olduğunun idraki gelir.
Nasıl ki bir filmi iyi bir film yapan izlerkenki yaşattığı hislerin yoğunluğudur, bizim hayatımızı da değerli kılan aynı şeydir.
Bir filmde çok ağlamış olmak ya da çok korkmuş olmak filmi kötü yapmaz, aksine duyguyu yoğun bi şekilde yaşattığı için iyi bir film dersin.
Bizim hayatımız da bir film gibidir. Film izlerken çeşitli hislerden geçsek de, o hislerle kendimizi özdeşleştirmeyiz, hissin içinden geçip, takılmadan devam ederiz. Hayatımıza da bir film gibi bakarsak, yaşanan hislerin izlenimini edinip, o hislere tutunmadan devam edebiliriz.
Böylece hayat bir oyun sahnesi haline gelir, çocuksu bir neşeyle, ne rol geliyorsa, hangi duyguyu yaşıyorsak hakkını verip hafifçe devam ederiz.
Bir cevap yazın