Belli bir zaman, belli bir yaştan sonra çok daha seçici oluyormuş insan.
Ve eleme yapmak eskisinden daha kolay.
Negatif deyip ignore ediyorsun hiç bir duygusal baskı hissetmeden.
Belli bir yaştan sonra insan hayatında netlik istiyor muş, yaşıyorum.
Ve hiç kötü değil bu.
Ben geçen zamanda yaşadıklarıma bakarak bunu kendiliğimden öğrendim.
Az ve öz insan istiyorum artık yaşamımda.
Safra kesesi taşı gibi senin içinde olup ama sadece gereksiz ağrı yapanları hiç çekemiyorum, derhal eliyorum mesela.
Eskisi gibi psikologculukta oynamıyorum, zaten insan uzman olmadığı işe soyunmamalı.
Kızımı dinliyor önüme gelene empatiyi abartıp kendime zorla dert yaratmıyorum.
Aldığım kadar veriyorum.
Doğaya daha çok çıkıyorum, tabiatı seyrediyorum, suyun, rüzgarın, börtü böceğin sesini dinliyorum.
Bello da bu aralar eşlik ediyor bana.
Bello sevgi görünce sevgi sunan hem şımarık hem korumacı bir can.
Bence dost dediğin on tane insan bir Bello etmez.
Bir de yeniden şiirlere, romanlara döndüm.
Hayatımda hiç olmadığım kadar hafifledim.
İnsan neden kendine iyilik yapmakta bu kadar geç kalır diyorum sanırım sorun tecrübe biriktirmekte.
Bir cevap yazın