Bugün kendimin ve kimsenin umurumda olmadığı bir gün. Kimseyi aramak istemediğim, kimseyle konuşmak istemediğim, telefonları açmadığım, en sevdiğim şeyleri yapmak istemediğim gün. Evde durmak istemediğim, dışarıda olup olmamamın bir önemi olmadığı o gün. Kuş seslerine dönüp bakmadığım, önümden usulca geçen uslu ve çok güzel bir kedinin tüylerini okşamak
için yaklaşmadığım, sadece, öylesine, gözlerimle gayriihtiyari izlediğim, kuyruğunu sallayarak yanıma koşan güzel bakan sevgiyle bakan o köpeğin, başını zoraki bir kısacık okşayıp bıraktığım, ağaca, yeşile, daldan dala atlayan sincaplara, beni tanıyıp peşimden gelip ceviz atmamı bekleyen kargalara gülümsemeden, neşeyle konuşmadan onlarla, sessizce oturduğum, sessizce yürüdüğüm, çimenlere uzanmadığım, kitap okumadığım, ve tıkınmadığım oburca, yerde toprakta düşen bir yaprakla incecik bir dal arasında yürüyen bir karıncanın sesini duyup, bir, bilemedin iki dakika sonra kalkıp gidecekken, nereye gideceğimi bilmeden ve ansızın gördüğünü unutup basıp karıncaya-olur öyle bazen herkese aslında-istemesende incitirsin öldürürsün bir gün mutlaka, haberin olsada olmasada, üzülürsün ama dönüp bakmazsında ardına, gücün yoktur çünkü, bugün gücümün nazımın sevincimin hevesimin olmadığı, koşmadan yorulduğum o gün. Rüya görmemek için uyumadığım, görsemde inanmadığım, hayallerimin peşinden koşmadığım, her şeyi boşverdiğim o gün. Oturduğum yerden kalkmak istemediğim, ola ki kalksam yürüsem duracak gücü bulamadığım…Gözlerimde ışıltı olmayan bir gün bugün…
Durun paniklemeyin. Olur öyle arada…
Hayat böyle
Bir iyi bir kötü
Bir mutlu bir üzgün
Bir coşkulu bir durgun
Bir var bir yok
Ne kalmış ki?
Ben mi kalacağım dünyada
Ne o karınca ne çocukluk ne ilk aşk
Ne kahkaha ne gözyaşı
Ne can ne ten
Gider bir gün her şey tek tek
Yüz yıl geçse bile
Ama hep ardından
erkenden
henüz çok
çok erken diyerek…
Zeynep K. / Bunların Hepsi Laf /
Bir cevap yazın