nasılda acemi nasılda bisiklet sürmeyi öğrenen
bir çocuk gibi sevmiştim seni.
gözlerine bakıp bana mısın demiyordum
ve akıp giden zamana karşıydım.
sana takılıp düş’müşlüğümle övünür diz yaralarım
ve bu şiirlerin sonunda hani olmaz olmaz ya
neyse işte…
kendi şiirimden medet umuyordum
ama olacak iş değildi bu biliyordum.
yolu ikiye bölen bir çizgi gibi ikiye bölündüm
beyaz ve kesikli.
geç beni zaman, bu mevzuyu kapat.
taşlasınlar ağacımı çocuklar
meyve verecek halim kalmadı,
bu şiiri burada zararına kapat.
Bir cevap yazın