Annemi kamelyalara benzetiyorum.Yılda bir kere açan çiçeklere.Hiç tam açıldığını görmedim yalnız annemin.Tastamam kendisi gibi olduğunu izleyemedim hiçbir zaman.Öyle bir yürek var ki bu kadın da tarifi imkansız,sözcükler yetersiz,kalem dilsiz…
Çok küçüktüm.Eski evdeyken annemle beraber yatardım karyola da.Kaç gece annemin ağlayışları hıçkırıkları kulaklarımda uyanırdım.Anlamazdım o zaman küçüktüm ya!Ama bilirdim onun üzdüğünü.Özgüveni olmayan,çekingen,çığlıklarını içinde yaşayan ufacık bir çocuk…
Her gün babasının annesine bağırması,bir şey yapamamak,sadece ağlamak! Ne çaresizlik ama! Hep düşünüyorum.Dert ne kadar büyükse düşünce o kadar çok olur.Dünya da neler oluyor bense bunları dertmiş gibi görüyorum belkide.Ama hayır öyle değil.Biliyorum çünkü çok küçüktüm bunları yaşarken.Ve o hiç düşünmedi bağırırken,oda da duymayayım diye kulaklarımı
kapattığımı!Duymadı annemin hıçkırıklarını,duymadı ne ablamın ne benim ne de ağabeyimin sessiz çığlıklarını!O sadece bağırdı ve bir şey yaptım zannetti çekip giderek.Ben artık onu görmüyorum.Ben artık hiçbir şeyi görmüyorum.Hayata 1-0 yenik başlamak böyle bir şey.Gençliğime yakışır şeyler yaşamıyorum.Bu bir isyan!Aslında gözümü açan şey babamın tokadı oldu.O tokat her şeye gülmemi sağladı.Yalnız olduğumda ise ağlamamı.Ve liseye başladım…
Keşke gelmeseydim buraya dediğim lise de bir çocuktan hoşlanmaya başladım.Her sabah onu görmek ümidiyle şikayet etmeden kalkıp,ilk başlarda cehennem gibi gelen,onunla cennete dönüşen liseye gittim.Ona uzun süre bakamıyorum.Çünkü gözleri çok güzel!İnsan kimi seveceğini seçemiyor.Kalp bu diye işaret ediyor ve onu görünce kelimelerinin yarım kaldığı yerden kalp duyuruyor sesini.Sen ki yüzyıllar öncesi yazılmış bir kitapsın,seni daha yeni bulduğum için pişmanlıkla dolu her yanım!Acı bizler için hobi olmuş sanki bulduğumuz da yapışıyoruz sımsıkı.Daha da anlaşılmaz hale gelmek istemiyorum.Acılar her gün bilendikçe insanların üzerinde unutmak değil yaptıkları şey alışmaktır!!
Bir cevap yazın