Annemin sonu gelmeyen ahları,
Bir uzun ip gibi sarkardı geçmişin kuyusuna.
O karanlık labirent gibi sokaklar,
Titrek gölgelerle çiftleşen şehir,
Şehir ki büyük bir hapishane
Sessiz ve lanetli bir tılsım
Ve kıramazdı onu
Gizlice kahvelerde fısıldaşmalar,
Ele verirdi seni duvardaki fareler!
Babamın kanlı naaşını bile ,
Bir tek kamburlu mezarcı görecekti
Kargalar konmadan dallara,
Gömülecekti babam kara toprağa!
Ah bu karanlığın dölüydüm ben,
Ölüm ve korkunun çocuğu
Susturulmuş bir geçmiş,
Dilsizliğe mahkûm edilmiş bir tarih
Şimdi herşey yeniden
Düğümlenecekti kızımın ahları,
O kuyuya sarkan uzun ipe,
Ve hergün biraz daha gömülecektik karanlığa,
Geçmiş denilen bu dipsiz kuyuya!
Bir cevap yazın