şiirim geldi müdür bey, affedin
affedin beni
belki de bu işi bırakıp bi soytarı olmalıyım
becerebilirim, yapabilirim
tüm kralları gülmekten öldürebilirim
gözleri aşırı güldürmekten ağlatabilirim
sadece bu çılgınlığı yapmak için cesaretim olmalı
o da yok gibi bir şey insanlık gibi
belki de gelmeyecek bir gemiye el sallamalıyım
bildiğim yollara girmeliyim
çünkü her taraf çıkmaz dolu
hangi mektuba başlasam
“sevgili”yi yazdığım da ıslanır kağıt
bilmiyorum, tüm kağıtları yakıp ısınsam daha iyi
ya da karbonmonoksit gazından zehirlensem
daha mutlu olabilir miyim?
çocukluğumdaki gibi
sevmesem, acıdan ölmesem
sadece çocuk olsam
belki yine koşmazdım sinek ilacı sıkan arabanın arkasından
yine topacım olmazdı
ama mutlu olabilirdim, olmalıyım
tek ihtiyacım mutluluk sadece,
alışılagelmişten daha fazla…
şiirim geldi, kağıdınızı alabilir miyim?
ilham perilerim çabuk kaçar da
bana gele gele benim gibi yalnız olmak istemedikleri için
başlarken düşünmeden edemezdim
her aynaya baktığımda gördüğüm yüz
bir şiire yakışabilir miydi?
o yüzden hep onu düşünerek yazarım
içimden eksilmesin diye
ağzımda bi tutam sevgi bırakırım
her adını dediğimde sevgiye bulansın diye
belki de hiç başlamamalıydım bu hayata
başka bir hayata sensiz başlar mıyım bilmiyorum
ama şiiri bırakabilirim
yazarken tüm her şeyi unuturum
kendimi bilinçaltıma ve elime bırakırım
bilinçaltıma toplarım tüm ilham perilerimi
iki el kağıt oynarız diye
ama ben kağıt oynamasını bilmem ki
onlar oynar, ben izlerim
sahnenin dışında kalmak böyle bir şey işte
gitmeliyim belki de
yalnız bırakmalıyım onları…
tüm şiirlerime nokta koyarken
sana ve bu şiirime sadece virgül koymakla yetiniyorum
belki bir şey olur, devamı olur bazı şeylerin
mesela sevginin, kalemin, hayallerin
her şeyin üstüne bi çizgi çekmek zorunda değiliz ki
unutmak zorunda değiliz ki hiçbir şeyi
tek ihtiyacım mutluluk sadece,
alışılagelmişten daha fazla…
Barış ÖZDEMİR
Bir cevap yazın