Sabahın ilk ışıklarında yatağında dört dönen bir insan bozuntusuyum. Uyku sersemi bir halde kafasında “bu sabah erken uyandım sensiz olmaz” la sakarlığın doruğunda bir adam. Hayatını adayacağı insanların onu umursamamasına aldırmadan yaşayıp giden biri.
Şimdiye kadar uyandığım en erken saatte uyanmış işe gitmeye hazırlanıyordum. Çok susamıştım ve böbreklerim artık isyan ediyordu. Su içmek için kalktım. Bulduğum ilk bardağı kapıp yarı uykulu halde mutfak diye gördüğüm tuvalete girdim. Yerini ezbere bildiğim çeşme ilginç bir şekilde orada yoktu. Eğilip çeşmeyi ararken klozetin kapağıyla buluştuk. Sonra ki düşüncelerim ve olanlar çok sıradan. Bir şekilde kendimi evden dışarıya attım. Aklımda hala o şarkı vardı. Bu sabah erken uyandım sensiz olmaz… Hiç seninle aynı yatakta uyanmadık bunun üzüntüsünü duydum onca sevinecek şey varken. İnsan kaybedince analıyormuş ya her şeyin değerini öyle olmamasını dilerdim. Şimdilerde onun üzüntüsünü ciddiyetle yaşarken bir yandan sürdürülmesi zor hayatımı zorla da olsa sürdürme derdindyim.
Sokakta yürürken hemen yanıbaşımda sen de yürürdün kulaklarımda ayak seslerin yankılanırdı. Gözlerimde bir hülyaydı senin yürüyüşün. Yanımdan geçip giden insanlara inat boş boş yürürdüm. Soğuk bir rüzgar esiyordu bu sabah. Ağaçların dalları bir beşik gibi salınırdı böyle sabahlarda. Ağaçların dalları hep beşik gibi gelirdi aslında bana. Havada çürük dut kokusu. Kavrulmuş bir yürekten gelen aşkın son sancıları. Acının başlangıcı.
Dün neler yaşadım hatırlamıyorum. Ondan önceki gün neler yaşadım hatırlamıyorum. Aylar önce ne yapıyordum hatırlamıyorum. Şu an yaşadığım anı hatırlamıyorum seninle paylaştığım anılar kadar. Üzerimde onlarca insanın gözü var. Baskı altında kalmışım. Böyle durumlarda sen olurdun yanımda bir gülümserdin bütün o rahatsızlık veren hisler dağılır giderdi. Sen vardın bir zamanlar.
Şimdi ise minibüsün peşinde koşuyorum. O kadar dalgınım ki beş dakika boyunca yolcu beklemiş minibüse binmemiş ancak haraket etmeye başladığında farkına varmıştım. Bu dalgınlıklar senin yüzünden güzel. İnsanların kırıcı sözleri senin yüzünden üzmüyor artık. Fakat sen yine de yoksun. Sen… Dilimde hep sen. Aklımda hep sen. İşimde hep sen. Yolumda hep sen. İnsan dırdırlarında hep sen. Bir şekilde beni ele geçirmiştin. Bunun farkına varamadım. Vardımsa da engelleyemedim. Bilmiyorum, seni düşündüğümü hissediyor musun? Bilmiyorum, sende beni seviyor musun? Hayret etmiyor değilim, birlikteyken yanımdan, kolumun yamacından ayrılmazdın, şimdi başka birisinin yanındasın. Yeni bir şarkı yankılanıyor; Biz ayrılamayız…
Sonunda ilk adımımı atıyorum iş yerine. Masama gidiyorum hemen. Oturup işime başlıyorum. Evraklar gelip gidiyor. İnsanlar gelip gidiyor. Gözlerim hep seni arıyor. Bir şekilde gün geçip gidiyor. Seniz geçen her dakika lanetler okuyorum. Gelmediğin, gelmeyi aklından bile geçirmediğin her ana lanetler okuyorum. Kargılar saplanıyor sırtıma. Seni düşünmenin acısını kaburgamda hissediyorum. Seni sevmenin cezasını hayatımı çürüterek ödüyorum.
Kalbimde senden bana kalanlarla akşam soframı kuruyorum, mezemi hazırlayıp çöküyorum rakının başına. Her akşam bir huzursuzluk basar evin herbir köşesini. Ah, tabi yine aklımda sen olursun. Sen hep aklımda olursun da yanımda olmazsın. Bir bakmışsın bir gün altın vuruşu rakıdan yapmışım. Bir bakmışsın bir gün evinin yanında ki mezarlıkta almışım soluğu. Söylesene son anın olsa bana ne söylerdin? Sana sorduğum her soruyu her halükarda kendim cevaplıyorum.Son sözlerim şüphesiz seni ne kadar az sevmediğim olurdu.
Bir cevap yazın