Hırsıza Teşekkür -İbrahim Tekpınar

Cep telefonunun hayatımızda bu kadar elzem olmadığı dönemlerdi, sadece reklamlarda gördüğümüz ve üniversiteye gidince alınan bir bakıma rüştünü kanıtlama icraatıydı.
Sınavlardan sonra kazandığım Mersin Üniversitesi’ne gidip kayıt yaptırdım tabi herkese kanıtmala mevzusu kaldı. O dönemde de burs denen şey hemen verilmezdi, o dönemde ilk burs üç ayın birikmiş bursuydu. Onunla hovardalık yapanlar mı dersin, karı kıza yedirenler mi dersin hepsi vardı.Bursu alıp reklamlarda gördüğüm ve “ulan melodi bile yükleniyor” dediğim Nokia 3310 almaya karar verdim.Büyük aksiyon, öğretmen olan ağabim de bile Sagem adında dandik bir telefon varken hele deli para ve aksiyon.Aldım ama havam, uzaya çıkıp ülkenin bayrağını ayın yüzeyine diken astronottan bile fazla, 3310 beeea… Velhasıl uzun süre ayrı bir hava kattı o telefon, ev arkadaşlarım da benzer aksiyonlara girişmişlerdi. Evimiz ise sıradan bir öğrenci eviydi,1. Kat ve sofra olarak gazetelerin kullanıldığı klasiklerin tümünü gerçekleştiriyorduk. Evimizden gelen radyasyondan etkilenmiş olsa gerek ki hırsız pencerenin de açıklığından faydalanıp eve girdi. Evde ne varsa ki artık bir hırsız için nasıl bir yokluksa öğrenci evine girmek, şans diyelim evdeki telefonlarımızı çalmış. Bilgisayarlardan kaldırabildiği kasayı seçip götürmüş, biraz da para alıp gitmiş. Hayatımızda ilk kez soyulmuş olduk ne yapılır bilmiyoruz, gidip karakola başvurduk. Telefon olsa arayacağız polisi ama arayamadık.Gittik, derdimizi anlattık, garip; polis ağabeyler daha güvende olalım diye göz altına aldılar bizisabaha kadar orda kaldık.Sonra dikkat edin,nasihatlerinden sonra bir iki bulacağız tesellisiyle yolladılar bizi.Ne telefonlar geldi, ki gün geçtikçe inancımız da kalmadı.Ama ne küfürler, ne beddualar ediyorduk.Ulan bu yapılır mıydı, bilime resmen karşıydılar bunlar bizim gibi aydın gençlerden ne istiyorlardı falan… Sonra tekrar telefon almak gerekti, abimin de yardımıyla yine reklamlarında Nil Karaibrahimgil’in ki soyadını yazmak ne kadar zor olsa da o telefonu aldım.Yine 3310 gibi bir vakayla karşılaşmamak için evimizi de taşıdık elbet.Telefona gözüm gibi bakıyorum, kendi dönemine göre şahane telefon, kamera, ses kaydı falan böyle alet Nasa’da yok Uzun süre kullandım, yıllar geçti ve annem gidip gelmeye başladı.Annem Adana’ya hastaneye gelip gitmeye başladı.Önceleri sıradan bir şey sanıyordum çünkü: aldıkları ilaçları yarıştıran teyzelerin dönemini hatırlıyorum.Sürekli hastaydılar ve birbirlerine ilaç öneriyorlardı. “Taljit kullandım ay hemen kesti mide ağrımı” gibi o yüzden ciddiye almamıştım. Sonraları işin ciddiyetinin farkına varmam çok sonralar oldu. O dönemlerde elimdeki hem kamera hem ses kaydedicisi üstün aletle bilinçsizce ama fotoğraf çekmeme izin vermese de annem ki günah olduğuna inanıyordu. Ona göre bir şey yaratmak Allah’ın kudretinde olan bir şeydi ve fotoğraf da insanın sureti kopyalanıyordu.Günah biliyordu pek çektirmedi ki çok az fotoğrafı olması bundandır.Sesini kaydettim bende anne bişey söyle :” inşallah tez zamanda iyileşir, çocuklarımın arasına dönerimmmm” ama içten ağlayan bir sesle.Çaktırmadan da fotoğraflar çekiyorum, uyuklamaya az kaldığı dönemde.Hastalık ilerledi ve öyle ilerledi ki beni doğurup güçlü olmamı,ayakta durmamı söyleyen kadın yatalaklar gibi oldu.Hastalık ilerledi ilerledi ve kiminin Allah’ın sevdiği için erkenden yanına aldığı yalanlarında olduğu gibi erkenden gitti.Sevdiği için miydi? Bilemiyorum…
Ardından yıllar geçse de hala rahmetlik diyenlere gıcık oluyorum, boğazlarına yapışasım var neyse ama o telefondaki ses kaydı ardında kalan tek şey.Milyon kere dinledim,daraldım dinledim,kızdım dinledim,aşık oldum dinledim.O telefon sayesinde çektiğim tek tük ve iğrenç mekapikselle çekilen fotoğraflar kaldı.O muhteşem 33 10 telfonu çalan hırsızı görsem alnından öpmeyen namert olsun.Hatta yeni oturduğum evin adresini ve havalandırma saatlerini bile söyleyebilirim yemin billah…