(2 Temmuz 1993, Madımak)
Karikatürist Asım Koçak’ın,
ölümü beklerken arkadaşlarına çaldığı mızıka
hiç susmadı…
Sunay Akın
Cuma Gün Sonu
Bir mızıka çaldım uçarıydım mutluydum.
Perşembe Sabah
Neden hep bu saatlerde odama sızan
serçe siluetini parçalar
üçüncü mevki yolcuları
bu bulutlar.
Gökyüzünün rengi uçuk mor
havada bir gariplik var.
Sırtımın uyanıklığından anlamalıydım
özgürlükle sıvanmış korkuların tortusuymuş
göğsüme yumruk atan
dayanılmaz sancılar.
-günah:
ağzının suyudur ilk tanrıların.
Perşembe İkindi
Eski resimlerin durgunluğu masamda
soluk isimsiz
suyu burnumla buldum
ıslak ellerim.
Deniz tükürüğü bu beni boğar perşembeleri
resimdeki denizdeyim.
Bileklerimin yanması bundandır
tutunması bundandır
çocukluk salıncaklarımın
ağaçlara.
Baba eli değmiş bir uçurtma gibi zaman ikindileri
dokunmanın tek koşulu
biraz ağlamakmış perşembeleri.
-utku:
çarmıhta İsa gülümsemesi.
Bir cevap yazın