yalnızlığımızı paylaşırdık çorak toprakların.
yolarına serçelerin çığlıklarını
ıstıraplarını duyardık karlı dağların
ahların bestesi yapardık
kurumuş pınarların çığlıklarını duyardık
yalnızlığın ayak seslerini
delirmiş fırtınalar arasında masumlaşmış yüzleri
bebeklerin ağlayışlarını
hayalini yaşardık cennettin
mavi bulutların altında
kızıllaşmış güneşin karşısında
ay ışığında ve bir karartıyla
gül dudakların kokusunu çekerdik içimize
ince, narin ve taze sevişmelerimizi
veyahut öpüşmelerimizi
dikenlerini çıkarırdık zifirleşmiş kalbini
neylerini üflerdik Mevlana’nın
sararmış buğdayları,
kızarmış elmaları,
ve küflenmiş peynirlerin…
kanatlarımızı açardık uçurumlarda
bırakırdık kendimizi uçurumun kollarına
senin dayanağın bendim.
Sarılırdın
hem de sımsıkı
ve huzur dolardın
kışın çetin soğuklarda
bazen hissetmezdik karlı havalarda acının tadını
ama sen üşüdüğümü biliyordun
ben ise üşüdüğümü gizlerdim
tatlı yalanlarla
bırakırdım kendimi bankların merhametli kollarına
ve sen kıskanırdın
paylaşamazdın beni ne o’nunla ne başka bir yarla
ve inanmıştın şiirlerin vurgulu anlamlarına
hatırla…
ruj kokan dudaklarla
hatırla,
nasırlaşmış hatıralarla
ağlamadan ve sızlamadan
gerek metaforlarla gerek edebi sanatlarla
tanrılaşmış ihtiraslarını bilmezdim
nereden bilecektim
hak birdir diyordun.
hani hak birdi.
ne yalanlar ne palavralar
bu bir ilan-ı aşk mı bilmem
yoksa isyan kokan dudakların itirafları mı?
bilmem ki.
iradesi elinden alınmış
yontulmuş bir beynin isyankar mısralarıdır.
belki bir şiirdir
belki de hayatın kısacık bir öyküsü
olabilir.
belki de gerdek öncesi duyguların patlamasıdır.
belki de
gerçeklerin şiirselleşmiş anlatımlarıdır.
belki o belki bu.
bunlar gerçeklerdir.
veyahut sanatsal kaygılardır.
her neyse
elveda çocukluğumu geçirirdim taş evim
elveda sevgilimle seviştiğim bankım elveda
veyahut çorak toprağım elveda
acıyla sürdüğüm verimsiz gül bahçem, papatyam
elveda ve elim veda….
Bir cevap yazın