karanlığın sonsuz ışığında
uçuşan kelebekler var,
renkleri belli belirsiz
kanatlarında özgür
gövdelerinde tutsaklar.
eskimiş bu odanın içinde,
anıların tozunu dağıtırken onlar,
yaşlı bir aynaya bakar yüzün…
ve bilir kelebekler ,
arkanda beliren o sonsuz hüzün
belli ki hiç geçmeyecek.
sen yüzünü döndükçe
karşına gelecek
uzunca bir zamandır
burada,
sonsuz bir müziğin içinde
ağır perdelerin arkasında
ölü kelebekler uçuşuyor.
kanatlarında bir günlük tozla.
yaşamaya alışıyorlar.
ki kelebekler bilirler
ruhlarında saklıyken hatıralar
odaya sinmişken bu yokluk
acı işlemişken duvarlara
kesik nefesiyle gelir bahar
kelebekler gülse de mevsim ağlar.
yitik ne varsa
gömdüm saksılara
her gün su verdim
kurudukça yeşerttim
kelebekleri uçurdum üzerinde
Ve bir günlük umudu yaşatmak için
ölü kelebeklerle yarını bekledim
Bir cevap yazın