Bu kaynayan yalnızlık bizim mi?
Celladına gülümseyen toprak
Bu bacaklarından dünya’ya asılan güzeller
Benim fukaralaşan kimliğimi aydınlatıyor
Açılan okulların telaşıyla hayata tutunmakta cici İçimizi zehirleyen sessizlik her an şüpheci
Bir de Eylül’ün son sahneleri gözlerimde
Ağlamam ibadet olarak rabbime ulaşıyor
Ezberimde bu tembel sancı
Çocuklar son oyunlarını yaşıyorlar
Bu burukluk her an taptaze gözlerimde
Annelerin son titiz seslenmeleri
Yüzüme tebessüm getiriyor
Dünya’yı gördük beğendik tamam
İnsan doymuyor en azından
Öğrenmek istemediği birşey de
Ahiret hayatından korkuyor.
Bir cevap yazın