Hiçbir şey yapasım yok bugün. Yürümek istiyorum huzur içinde. Nefes almak istiyorum artık doya doya. Gülümsemek istiyorum sokaktaki insanlara. Yalnızca bakışlarımı yere indirip yürümekten bıktım.
Etrafımda milyonlarca kötü şey olurken bakışlarımı başka yöne çevirmekten bıktım. Elinde üç beş mendil paketiyle dilencilik yapan çocukları gördüğümde onlara acıyarak bakmaktan bıktım. Gözleri görmeyen, elinde değneğiyle yolunu bulmaya çalışan yaşlı adamın yanından geçerken aklımdan “Keşke gözlerim mavi olsaydı.” düşüncesinin geçmesinden bıktım. Yüzünde cerrahi maske takılı biri gördüğümde, başında saç yerine bandana olan biri gördüğümde ona defalarca bakmaktan bıktım. Tekerlekli sandalyedeki kişiye gülümsemek yerine bakışlarımı kaçırmaktan bıktım. Arabada ışıklarda durduğumda bana bir şeyler satmaya gelen insanların yüzüne camı kapatmaktan bıktım. Gece yolda yürürken arkamda biri var mı diye iki dakikada bir arkama bakmaktan bıktım. Ağır poşetler taşıyan yaşlı teyzenin yanından umursamazca geçmekten bıktım. Yanındaki kişiyle işaret diliyle anlaşan gencin yanından geçerken kulaklığımdaki müzikten zevk almaktan bıktım. Bıktım. Bıktım. İnsanlığımı kaybedişimden bıktım. Kaybedişimizden bıktım…
Bir cevap yazın