Üç şey söylüyorsun,kendini tekrarlayan üç şey “mayıs,fesleğen ve nar”.boşluğa mı bakıyorsun yoksa bakmaya korkar tüm duygularınla gözlerin kapalı bir ifademi takınıyorsun,kestirmek güç.söz dilinde bir çığlık oluyor “benim dünyam da “doğu”ölümsüzlüğün başkentidir.”…nekadar su dökersen dök sönmeyecek bir ateşle yanıyorken,sen konuşarak yıkanacağını sanıyorsun.sanmak,en çok da her sabah sanrılı rüyalardan uyanmak.tüm bunlardan azade,zamanı tesadüfe,tesadüfü tevafuk’a bağlamak,ah,,,nekadar duyarsızsın.bu anlarda alıp başımı ömründen geçiyorum.bir istanbul ayazın da sözleri sukut’a hapsedip,yanağındaki çukura kafiyesiz şiirler bırakıyorum.
Bir cevap yazın