Bedenindeki iki parlak küre ile gördü.
Neden burda olduğunu bilmiyordu. Gerçekten bulunduğu bir yer var mıydı ya da varsa onun adı “burası”mıydı muamma…
Renklerin ve seslerin tevhîdi ahenginde savrulduktan bir kaç gün
sonraydı. İnsanlar ne kadar kalabalık ise o kadar da tektiler demek ki.
Yok. Bu o iki parlak kürenin işi olamazdı,disipline etmeliydi onları,en
azından neye şahit olacaklarını kendisi seçmeliydi.
Yumdu gözlerini…Daha iyi görmeye ihtiyacı vardı. Heybesine düşenler
bu hâlin pürüzsüz mahsulleriydi. Mekan kayıtları silindi. Bu kayıtları
kim oluşturmuştu acaba diye düşünmedi bile. Kâl’i terkedip hâl olmak
üzere yola çıktı.
Zamanı bedeniyle algıladığı için olsa gerek herşey yataydı. Oysa hiçbir
ruh yatay Miraç edemezdi. Tek ayağının topuğunu hızla vurdu yere,
toprağı incitmekten ürkerek. İvme almalıydı ve toprak el verdi ona.
Yükselmek,terketmek değil kavuşmak olmalıydı…
Açıldı gözleri…
Görmezden gelmenin riyası, görmeyi terketmenin engeli olmuştu.
Bilmezden gelmek değil,bilmemek istiyordu.
Bir dakika kırk iki saniye geçmişti parlak kürelerin feleğinde…
Elini kalbine koydu ve çenesini göğe kaldırdı.
O andan sonra heybesi hiç boş kalmadı.
