Bazı çocukları zaman değil acı büyütürdü. Acının akrebi yüreklerini zehirler, acının yelkovanı zamana karşı kılıç kuşanırdı. Bu yüzden çocuklaşırdı yaşlanınca bazı insanlar. Yaşanmasına izin verilmeyen yıllara sitemiydi bu biyolojik bedenimizin, zihinimizin ve belki de ruhumuzun. Çocuk olmak kusursuz insan olarak doğduğumuz, büyüdükçe toplumca hayvanlaştırıldığımız kimimizin, ve yine yaşlandıkça çocuklaşmak bir hediyesi değil miydi bizlere tanrının? Bir bebeğin temiz kokusunun saflığı değil miydi bize gülen bir çift hafızasını yitirmiş masmavi gözlerin? İnsanın tüm bedeni eskise de o hiç değişmeyen mavi gözler? Artık hayatın anlamını sorgulamak yerine, sevdiklerinin yaşam konforunu düşleyen, başına kötü birşey gelmesin diye öğütler veren, tecrübelerini sırf incitmemek için hikayelere dönüştüren çınar gölgelerimiz değiller miydi? Büyük annem öldüğünde başında kalabalık insanlar, gardiyan gibi tutsak olmuş zamanın durduğu yerde gölge olmuştu bu çınara! Sefaletin prensesi gözlerini yummadan en son hangi hatırası geçmiştir aklından! Yüzüne baktığımda pamuk gibi saçları anlatıyordu;
Eskimek eskiye gitmektir, çocuk olmaktır diyordu. Ben başladığım yere geri dönüyorum,Bundan sonra hangi bedende can bulacağının telaşı yüzünde,Belki de içinden geçirmişti, tekrar yeşereceğim yer kızımın yavrusunda can bulayım, ruh bulayım diye,
Öyle değil mi inanışımız, herşey son bulana kadar, bir bedende can bulmayacak mıyız?Ve eğer öyle olacaksa,Dünyaya doğarken seçme fırsatı verilmediyse bizlere,Hakkımız değil mi hangi beden de vücut bulacağımız son nefesimizde….
Bir cevap yazın