Hayati, ilişkileri, sorumlulukları sevmemeyi, kaçınmayı, sorun olarak görmeyi ne zaman öğrendik?
Ben çocuk olmayı hiç sevmemiştim. Herhalde büyüdüğüm evle ilgili.
Yetişkin olmayı, sorumlu olmayı, yorulsam da, bedelleriyle beraber çok sevdim.
Olan da olmayan da kendi payımı anlamayı çok sevdim.
Bunu terapiyle, psikolojiyle, felsefeyle, sanatla, hayatla, tasavvuf ve kadim ögretilerle ögrenebildim.
Örnek alacağımız az sayıda sağlıklı, duygusal olarak olgunlaşmış yetişkin gördüm.
Nolur hayatı sevin, beğenmediginiz yanları olabilir. Sevecek taraflarını görmeye eğitin kendinizi.
Korkularınızı farkedip, azaltın. Yaşamda olmak çok güzel, iliklerinize kadar hissedin çok isterim.
Acınız meşrulaşsın ve dinsin çok isterim…
Bir cevap yazın