İlkokuldayken yakın olduğum bir kız vardı, ismi Manolya’ydı. O Alman’dı ben ise Makedon.
Birbirimizin dilinden anlamazdık. Ne Manolya kendini anlatabilirdi diğer çocuklara ne de
ben. Çünkü ikimiz de Türkçe bilmezdik. İnsanların bizi anlayamadığını görünce, birbirimizi
anlayabileceğimizi fark ettik. Yan yana oturmaya, yemeklerimizi paylaşmaya, birlikte
kağıttan gemiler yapıp suya bırakmaya başladık. Birbirimizin evine çikolatalar götürdük,
yüzlerimizi boyadık. Ama okul bitince, bir daha görüşemedik.
Yıllar sonra onu üniversitede, bir derste en ön sırada otururken gördüm. Başı her zamanki gibi
öne eğikti. Kalemi eğri tutup, önündeki masayı karalamasından dersle ilgilenmediği, aklının
apayrı dünyalara gittiği belliydi.
Ardından onu sinema salonunda gördüm, yanında biri vardı ve epey mutlu görünüyorlardı.
Manolya filme konsantre olmuş ama bir kulağını da yanındaki gencin yaptığı esprilere
vermişti. Arada sırada yüzünü gencin olduğu yöne doğru hafifçe çevirip gülümsediğinde,
dışarıdan rolünü çok iyi yapan ama rol yaptığı da belli olan bir oyuncuya benziyordu.
Manolya’yı gittikçe daha çok görmeye başladım. Manolya’nın sevgilileri, arkadaşları
oluyordu. Her gün gözüme daha da güzel gözüküyordu. Ve konuşmasından Türkçeyi de
tamamen söktüğü anlaşılıyordu.
Bir gün onunla yeniden buluşmaya karar verdim. Yine kağıttan gemiler yapıp, suya
bırakacaktık. Yine kışın kartopu oynayacak, yazın ise kumsalda birbirimize sarılıp üzerimizi
kumlarla kaplayacaktık. Tekrar birlikte olup dünyayı unutacaktık.
Zaten birbirimizden ayrıldığımız gün dünyayla aynı dili konuşmaya başlamıştık.
Bir cevap yazın