Canım annem,
Hayat, bıraktığın gibi değil ki:
Gönlü de yüzü de kararıp duruyor!
Senin gibi sevmesini beklemiyorum
Fakat üvey anneden
Daha hırçın davranmasına dayanamıyorum!
Sabahları uyandığımda
Bir kez olsun
Yanaklarıma öpücük kondurduğu yok!
Ne senin gibi gülümsüyor
Ne senin gibi sıcak
bakıyor…
-Sevgisizlikten ölüyorum anne!…
Canım annem,
Hayat, karakış gibi:
Yolu kapalı,
Suyu ve elektriği kesik ruhumun!
Kalbimin pencerelerini,
Kapılarını kuşattı kar!
Sessizliğin sesini duyuyorum
Azrail’in ayak
izlerini görüyorum…
-Yalnızlıktan ölüyorum anne!…
Canım annem,
Hayat, Rize’de Temmuz ayı boyunca
Yüzünü hiç göstermeyen güneş gibi:
Romatizmal ağrıları artıyor ömrümün
Tahammül sınırımı zorluyor hicran, ıstırap…
Hayallerim bile çürüyor artık!
Banimle kahroluyor geceler
Benimle ağlıyor
felekler!
-Kederimden ölüyorum anne!…
Ben sensiz yaşayamıyorum!
Ben sensiz yaşamıyorum!
Canım annem benim.
Hızır İrfan Önder
Bir cevap yazın