ASİTLİ ÇARESİZLİK -MEHMET AYDIN MEYDANİOĞLU

Yok olmuşlukların buluştuğu noktadayım aşıklar için iyi bir yer dediler bizde girdik; mekan güzel de aşkı biliyorsunuz saniyesi saniyesi can yakıcı, fazla asitli öldürdüğünü bile bile içiyoruz ya, hatayı da biraz bizde buluyorum ama ne yapalım? Bağımlıyız paramızın yettiğinden daha fazla bağımlıyız, bozuklukların gıcırtısı susturamaz yürek denen piçi o susmadıkça ben daha çok susuyorum sana çok susuzum bir bardak dert daha versene. Ölüm doğuran kız, bir bardak daha söz sarhoş olmayacağım bu sefer kızmayacağım sana beni sevmedin diye. Suç sende değil; bende evet bir bardak daha. Ne olur uzaktan bir merhaban için her şeyi yaparım şimdi. Sakladığım ne varsa söylerim sana dair. Senden başka saklayacak bir şeyim yok çünkü. Küsmüş çocuklar gibiyim gömdüm kafamı yastığın altına ağlıyorum, bir bardak dert uğruna. Ağlaya ağlaya uyuya kalmışım oracıkta üstelik yaz günü özlem boğazıma yapışmış, uyurken çok terlemişim kaldıran olmamış, annem atletimi değiştirmemiş bu sefer hasta olmuşum sana bir bardak dert bir bardak dert iyileştirir beni. Bilirsin fazla dert ölüm getirir ama olsun ben gül sevmem papatyada sevmem. Gel yağmur sonrası toprak kokan kaldırımları ıslak bir şehirde patlamamış son sokak lambasının altında ölüm koklayalım.

Bunları sana yazmıyorum aslında. Bütün kağıtlarını tek tek cam şişelere koyup Akdeniz’e göndereceğim. Bunların hepsi Akdeniz’e, sana yakışmaz çünkü hak etmedin beyaz kağıtlara yazılmayı. Sakın üstüne alınma soluk soluk anlatmak lazım seni ezan sesine uyanan bir çocuğun, arkadaşlarını hatırlayıp sokakta top oynama heyecanı ile yazmak lazım, dedesinin başını okşayıp hikaye anlatması gibi yazmak lazım. Elini oynatmadan, susarak. Sarı saçlı çocukların koşturmasını izleyip sevinen kimsesiz amcaların heyecanı gibi yazmak lazım, asitli çaresizliklere çare olsun diye yazmak lazım. 

Tel tel hatırlarım görmediğim Akdeniz’i, şimdi nasıl dalgalanır. Kim bilir hangi dağı gururlandırıyorsundur ıslak dillere alınamayacak kadar güzel rüzgarlarınla. Islak dillere alınma diye yazmak lazım işte seni, o muhteşemlikle seni sana nasıl anlattılar bilmiyorum ama ben yazacağım sende okursun. İlk kez özgürlüğüne kavuşmuş bir kölenin heyecanını okur gibi okursun, yüreğine bir köz odayı dahi vermediğin kölelerin birinden. Hikayelere devam etmek istiyorum; köz odadan seslenenlerin kağıttan güllerine denk gelenlerden daha büyük olmadı bizim hayallerimiz. Küçüktü, mikroskopa bile gerek yoktu. Söylemiyoruz diye göğüs kafeslerimizi ezdiler, aşırı asitli denizlerde. Sadece çatladı diye çıkarıp tek tek kırdılar bıraktıkları yerde. Aklımızda çok kelime var, çok dediğimde iki kelime fakat çok, çokça dönüyor. Nefes alışımızı izliyoruz şimdi kıyılarda. Kaya altındaki solucanlarla konuşuyoruz yalnızlıklardan. Sağımıza solumuza bakmamıza gerek yok artık karşıdan karşıya geçerken kimse bize bakmıyor. Bilmediğimiz şeyler de susmamıza gerek yok kimse bize konuşmuyor. Eve gitmemize gerek yok evimiz yok. Gökyüzündeki yıldızları da izleyemedik hiçbir gece. Hepsi düşmüş kendi isimlerimizi verdik diye olacak ne varsa olmuş. Olmamışlar, olduramadıklarımız, oldurduklarımız artık oluk oluk aksa ne olur gözlerimizden akmasa ne olur… 

 Ne gözümüz kalmış, ne yaşı. Yaşlanmış gibi de değil sek sek oynayan çocukların duvarlara çizdiği pencerelerden birine olumsuz bakıyor ruhlarımız sadece, ama ben hala gülüyorum. Öksürüklerim göğüs kafesimin içinde söndüremediğim sigaraların kızarıklığı kadar kırmızı. Şimdi tüm Akdeniz’i içsem sönmez ateşi. Bu bir kavga fakat kavgamız dalgalarla olsaydı çoktan boğulmuştum saçlarında. Kumun en derinindesin görünmeyen karanlıklarda, milyarlarca kilometrede ararken seni gecenin gökyüzü çökmüş üzerime de; sabah olunca hala Akdeniz deyim sanmışım. Aydınlıklar çoktan karaya vurmuşta; karanlık bir ben kalmışım. Sende gitmişsin ya onlarla beraber ona sevinirim asitli çaresizliklerimde.