Renginden bildiğim bir mevsimdi
eldeler ışığında anlamak istediğim
kırmızı ne zaman gök, sarı ne zaman orman
mavinin katlinde solgun gün batımları
.
bana sorsan kararlıydım çekip gitmeye
yolların dar dönemeçlerinden çekiniyordum
bir gökkuşağı arıyordum gecemi boyayacak
yağmurun olmadığı bir mevsimdi demek ki
.
atlar geldi, terkileri boş, terlemiş atlar geldi
uzun yolların kalabaları tükendi azalarak
hep bir ağızdan şarkılar söylüyorduk bir zaman
ışıkları söndü gözlerin, sözlerin kurşunları
tanıyorduk birbirimizi, tanır gibi kumsalda kum tanesini
incinin yansısı söndü, döküldü sırı aynanın
.
uzağından bildiğim bir özlemekti
yalnızların iyi bildiği, bekleyenlerin
verilmiş tutulmamış sözlerin heybesi
gün güne ağırlaşan bir muştu hayaliydi
.
ellerimle yokluyordum toprağı
evin kapısından bahçeye doğru
günlerden biliyordum ayın dönencesini
kafesten bilmek gibi göklerin mavisini
.
bana sorsan kararlıydım ipi kendim çekmeye
gel gör ki asmanın dalı uzamış balkona değiyordu
taze bir şarap burukluğuydu, ne çok içtik ömrün alınterini
bıraksalar hazırdım boynumu uzatmaya
celladına aşık bir serseriydim
.
rüzgarından bildiğim bir dağ koyağıydı
sürdük atları inadın bozkırına
sürdük atları çatlayıncaya
sürdük atları
Bir cevap yazın