Ay ve Sen – Recai Ünal

Ay güzel varlıktır, canım, sen gel, inan bana.

Deme, “Işığı yoktur,

                     soğuktur,

                             geceleri…”

…ve deme, “Işığı alır da Güneş’ten,

                                        caka satar ona buna.”

Ay güzel varlıktır, canım, gel, inan bana…

…ışık verir ve ısıtır, insanlandırır sanki

                                       soğuk, ıssız, sessiz geceleri.

O Ay ki,

yetişir Hızırcasına,

erişir

Güneş’in varamadığı âna.

Kötüleme onu sen,

küstürme iyileri…

…ve güzelleri,

Ay güzeldir,

bu gönlümün fikri.

Sen, kimbilir, Ay’sın belki…

…ya da, ne bileyim, değilsin belki.

Ancak gör kendini,

aklındaki Ay değil,

gönlümdeki Ay gibi,

diyesim, adındaki,

                           yani

                              olduğun gibi.

(Recai Ünal,

27 Nisan 1993,

Bakı, Azerbaycan)