Aysel KARACA

Her şeyden önce, insanın kendini anlatması pek de kolay olmasa gerek, cümlesiyle başlayabilirim ya
da her anı yeni bir kurgudur…
Nüfus cüzdanımda Sivas yazsa da Ankara doğumluyum gerçekte, yetmişli yılların Ankara’sına doğmuş,
kara kuru, Heidi kıvamında bir kız çocuğu, beş çocuğun üçüncüsü… Ankara’nın Ankara olduğu yıllardı
o zamanlar. Harika bir çocukluk geçirdim. Sanırım ömrümün en güzel yıllarıydı. Elbette yaşadığımız
semtin de bunda etkisi büyüktü; İsrail Evleri. Kimler yoktu ki mahalle de; milletvekilleri, Aydın Güven
Gürkan yan apartmanınızda oturuyordu mesela, doktorlar, hâkimler, öğretim üyeleri, yazarlar,
gazeteciler, ünlüler, İskender Doğan, Cenk Koray, hatta Hülya Avşar bile… Babam siyasetle çok ilişkili
biriydi o zamanlar bir partide delegeydi. Ev çok şenlikliydi yani ve mahalle de elbette… İlk ve orta
öğrenimini Bahçelievler’de Üniversiteyi Gazi Üniversitesi Endüstriyel Sanatlar Fakültesinde
tamamladım. Ki bu bölümle uzak yakın hiçbir bağım olmamıştır. Her zaman sanatçı ruhlu biri olmama
karşın bölümümü hiç sevmedim. Sadece ailem istediği için o okulu. Her neyse dediğim gibi sanat hep
yanı başımdaydı; müzik, halk dansları, tiyatro… Edebiyat ise her zaman çok sevdiğimdi, kitapları
çocukluğumdan beri çok severim. Benim için her kitap bir büyüdür, hatta ansiklopediler bile…
Çocukken her kitapta bir şifre gizli sanırdım, hala da öyleyim sanırım
Derken öğretmenlik yılları başladı, bu arada sürekli günlük yazıyordum, on bir yaşımdan beri sürekli
yazıyorum. Evlilik, çocuk derken ilk zamanlar biraz ihmal edilse de üç beş sana sonra volkan bir
yerlerden patladı tabii. Kızım beş yaşındayken önce deneme yazmaya, sonra ufak ufak öykü yazmaya
başladım. Kolay değildi tabii… Derken 2004 yılında Bursa’da Doğan Yayıncılığın açtığı bir öykü
atölyesine katıldım, hocamız Yücel Balku, muhteşemdi ancak çok kısa bir süre sonra bir kalp krizi
geçirdi. Henüz başlamış olan yolculuğumuz havada asılı kalınca yayınevi her hafta bir yazarını bize
konuk gönderdi ve Yücel’in çizdiği haritaya onlarla devam ettik.
Atölye bittiğinde oturup adam akıllı yazmaya başladım ve bu öyküleri 2006 Yılında Kiraz Mevsimi
adıyla kitaplaştırdım. O yıllarda Bursa Yazın ve Sanat Derneğini kurduk, daha sonra burada emek
vermeye başladık, pek çok etkinlik yaptık. Şimdi o arkadaşlar Bursa’da harika işler yapmaya devam
ediyorlar.
On yıl evvel İstanbul’a yerleşince burada her şeye yeniden başlamam gerekti. Koşu Yolu’nda mahalle
evinde bir Edebiyat Atölyesi vardı, o gruba dâhil oldum (NEYYA) uzun yıllar çok güzel işler yaptık
onlarla, dergi çıkardık (PAPİRÜS) , belgesel bile çektik (MAHMUT YESARİ YAŞAMI), sonra hocalık
yapmaya başladım orada, yaratıcı yazarlık dersleri vermeye başladım, harika bir süreçti…
Derken kendi başıma bir şeyler yapmak için yola koyuldum, o sırada birkaç arkadaş dergi çıkarmaya
ve yayınevi açmaya çok hevesliydik. Yayınevi kuruldu, sonra dergi; Gamlı Baykuş. Harika bir dergiydi.
Herkes çok heyecanlı ve tamamen gönüllü çalışıyordu. Ama böyle bir sistemde küçük yayınevlerinin
ve dergilerin ayakta kalması çok zor, yine de keyifli bir tecrübeydi. Bu vesileyle çok güzel insanlar
tanıdım, harika tecrübeler yaşadım.
Derken editörlük süreci başlamış oldu. Önce yayınevi ve dergi için sonrasında serbest olarak
çalışmaya başladım. Bu arada yazarlık ve okuma atölyeleri yapmaya çeşitli edebiyat seminerleri
vermeye devam ettim tabii. Hayat kitapla güzel… Öğrencilerimin kitapları basıldığında kendimi harika
hissediyorum, Bahar Yaka’nın yakın zamanda aldığı, Sarıyer Belediyesi Fakir Baykurt Öykü Ödülü beni
yerimden zıplattı mesela, kendim almış kadar sevindim.
Şu aralar ise Işık ve Gölge Okuma Evinde, Yazarlık Atölyesi ve Okuma Atölyesi yapmaya devam
ediyorum…