O zamandan beridir kırık aynalı oda
bana bakan benler nereye baksam
kapıların ardında bir kirli dünya
kapattım perdelerini yüreğin
gözlerinden vurulmuş mardin güvercinleri
sustum, en çok sessizliğimden ürktüm
..
ve şimdi, beş yıl sonra işte bugün
yine bir aralık sonu -puslu ayaz sokaklar
çıplak ayaklarımla durdum karşında
inanmak istedim dokundum bir daha, bir daha
işte sendin, beş yıl sonra, ve şimdi
göğsümden söküp attım kanı kurumuş hançeri
yüzündeki hüzne dokundum bir daha, bir daha
yine bir aralık sonu ama bu kez güneşle
kuş fırtınasıyla, kelebek cümbüşüyle
durdum karşında sevinçten gözlerimle
işte sendin, buradaydın, işte bizdik
öyle kırık, öyle yırtık günler biriktirmiştik ki
yeniden başlamanın acemisiydik
ve şimdi, beş yıl sonra, işte bugün
sesim irkilmeden geçti ilk kez boğazımdan
kollarım sarılmayı unutmuş sarmaşıklar gibiydi
bir su yolu gerekiyordu-elbet bulacaktık
..
geldin ya çocuk, aralayıp yağmur bulutlarını
ölümlere gidip gelen gündüz düşleri
ve ardına kadar açık kapıların eşiği
bahçede kırık testi, duvarda solmuş zülfikar
gibi bir masal tekerlemesi, bir yokmuş
yeni bir şiir gibi- bir varmış
..
ve şimdi, beş yıl sonra, bugün
yine bir aralık sonu, bir ocak muştucusu
geldin ya, ne çok hoş geldin
Bir cevap yazın