Sessizlikle, dediklerini kalbime almaya çalışırken boğulmamak için direniyorum. Direndikçe
acıyor canım, sen parçalara ayrılıyorsun avuçlarımda. Bende baktığın her yerde gözlerinin izi
kalıyor. Var olamadan kendini yenileyen bir devinim hali bu. Bedenimin suya dengesi gibi.
Gittiğim de gelen, geldiğinde gittiğim. Kaybolan her parçan farklı bir anlam. Belleğimin
azizliğinin ortaya çıkışı; bana en büyük ihanet oluyor. İnan, kovalanmak için kaçmıyorum.
Nerede olduğum meçhul. Yanımdakiler her zaman muammasını koruyacak kişiler. Zaman
kayıyor, tarihler için zihnimde yer ayırmaktan vazgeçeli çok oldu. Güneşin doğmasıyla
batması aynı kızıllıktan ibaret benim için. Yağmurlar rahatlıyor yüzümü. Ne zaman yüzüm
gök yüzüne doğrulsa; bir sır veriyorum oradaki beyazlıklara. Duyamazsın. Göremezsin. Asla
bilemezsin, şu yağmurlar olmasa. Uçlara gidip dönmek yorucu.
Sarı güller yetiştiriyorum. Artık sabah kahvelerimde onlar bana yoldaş. Kırmızıların
dikenlerinin canımı yakması çok oldu. Yollar o kadar uzun değil. İki yakayı tek durağa
sığdırdığımdan beri. Gitme demek ne zamandır aksini yapmak oldu? Sevmek ne zaman inkara
dönüştü? Uzaktan uzağa yok olamayan bazı şeyler kaldı rıhtımlarda. Yokuşlu sokağın adı
belirsiz. Kışın yüzünü gösteren güneşe sakın aldanma. Olduğum şehre yabancı o zamanlar.
Saçlarım kısayken içten gülümsediğim, silinemeyen bir fotoğraf var. Unutulamayan
ağlamalar, asonansla kurulan cümleler. Herkes iyiyim der, nasıl olduğunu bakan görür ancak.
Ben hep gördüm, kulağımdan yalanlar sızarken. Denilenlere çoğu zaman inanmadı yüreğim,
ben hep doğru yola girdim. O yolda benle gelmek isteyene git demedim, gitmesini
istemediğime de gitme diyemezdim. Uzaktan bakıp yetinemezdim. Sahte ekran görüntülerine
gülemezdim. Yalnızlıktan korkup bildiklerimden olamazdım. Yapmadım. Yapmam.
Ölüme meydan okuyan uykuların rüyalarındayım. Saat on’da kalmış. Yüzyıllar önce
yazılanlar haklı çıkmakta. Her günüme sarı sayfalar eşlikçi. Kahvelerin bir sonu yok artık.
Yalana ihtiyacım olmadı hiçbir zaman diliminde. Her şey aynıyken nasıl farklı hissettirebilir?
Nasıl bu kadar ortadayken uyumsuzluk örtbas edilebilir? Verilen sözler tutulmamışken
insaniyeti terk etmemek kolay olmadı. Kötü olmak çok basitti her zaman. Göz önünde olup
kaybolmak daha can yakıcı. Her gün bakıp erişememek, sadece sana verilenlere inanmaya
mahkûm edilmek nasıl bir duygu? Berrak bir denizin kıyısında bir yerde minik bir kayalık
bana ait ne zamandır. Kimsesiz kalmış. Yosun bağlamış etrafı, bir başına. Kendileri bilmez
nelere şahit, kenarına vuran her dalgada. O dalganın sesi her zaman hatırlatacak bana
yalnızlığını. Ayaklarımın altında ezdiğim kumlar, denizin dibinde yosunlarına eşlik edecek
günün birinde. Kış güneşi her zaman aldatacak onu, sıcaklığıyla. Gece yitip gittiğinde, denizin
ortasında yine bir başına.
Dün, bugün veya yarın ayaklarım her zaman doğru yola sapacak. Rakamların yan yana
gelmesi yetmeyecek. Tılsımlar gerçekleşmeden yalan söyleyemeyecek. Melekleri bağımlılık
haline getiren kanatları olmadı hiçbir zaman, düşünceleri iyi olanı tercih ediyorken.
Kördüğümler çözülmek içindir, parmaklarını kullanmayı bilenlere. Bir gece ansızın
karşılarında belirmemi isteyen düşünceler hâkim havada. Bu duyguyla deniz kıyılarında.
Hiçbir fotoğrafta yüzü gülemeyenler var, göz altlarına acı bir yalnızlık çöken. Olayı farklı
gözlerden defalarca anlatanlar var, yürekleri yalanlara inanamayıp yanarken. O yüreğin
kaldıramadığı siyah kumaşlar var, başkalarına verilip yok edilemeyen. Binlerce kelime
arasına cüret gizlenmiş barbarlar meclisinde. Aynı sokaklarda farklı duygulara yer olmaz.
Bazı kapıların önünü silsen de temizleyemezsin. Yanındaki bank boşalınca fark edersin. İçine
düştüğün sessizliğin konuşan uğultusunu melodiler bastıramaz. Yana yana ödersin belki
bedel. Derin uykulara gömülsün düşünceler, ölüm senin için bu kadar zorken.
Bir cevap yazın