Kafamın içinde gidip gitmemek arası bir çelişkiye düşünce, elimde okuduğum kitaptan bir şey anlamıyorum. Oysa sınava sadece on gün kaldı. Bitirmem gereken dokuz ünite var. Test de çözmem gerekiyor daha. Yine de içimdeki gitme isteğini engelleyemiyorum. Birçok şey öğrenebilirim bugün.
Elimdeki kitabı bırakıp kurşun yemiş gibi fırlıyorum yerimden. Soyunup dökünüyorum. Pantolon gömlek mi, gömlek etek mi giysem?
Kızıyorum kendime. Elini çabuk tut. Zaman öldürüyorsun.
Notlar almak için kağıt koymalıyım çantama. Çantamda cüzdanımı görünce birden duruyorum. Yol param!
Gidişim var, dönüşüm yok. Nasıl da heyecanla hazırlandım. İşin bu yüzünü hiç düşünemedim. Olsun, bu gitmemi durdurmamalı. İnsan isterse bir çözüm üretir.
Komşularda geziniyor aklım. Halimi anlatacağım iki komşum var, ikisi de evde yok. Gittiğim yerde arkadaşlarımdan istesem. Düşünüyorum!
Kim anlar halimden. Beni anlamaları için, yaşadıklarımı yaşamaları gerekiyor. Oysa herkesin işi de aşı da yerinde. Hiç mi dostun yok diyorum kendime. Ama bugün cumartesi, iş yerleri kapalı. Gazete geliyor aklıma. Telefona sarılıyorum. “Ali Rıza abi ile görüşebilir miyim?”
“Ali Rıza abi dışarı çıktı. Ne zaman geleceği de belli değil,” diyor, telefonun ucundaki bayan. Yavaşça telefonu kapatıp, kapının sövesinden tutunuyorum.
Beynim boşalıyor…
Bir süre sonra dağılan aklımı, düşüncelerimi toparlamaya çalışıyorum. Yapacak işin mi yok senin? İkinci dönem okul kayıt paranı kız kardeşin gönderdi. Bu sınavı vermelisin…
Başka gerçeklerde arıyorum avuntuyu.
Midemi değil beynimi beslemeye çalışıyorum diye, aldığın kitapların hepsini okudun mu?
Ayakkabılarımı çıkartıyorum. Çantam düşüyor elimden.
Bu gün benim için… Bugün benim için güzel bir gün olabilirdi.
Birden dikeliyorum!
Umutların. Umutların nerde? Sana, bu kadar çaresiz görünmek yakışmıyor! Diye paylıyorum kendimi.
2005 Ankara
Bir cevap yazın