-Alâeddin Özdenören Anısına-
Cebinde ölümünü taşıyan adamlar görülür,
Ihlamur Kasırlarında yahut Simit Saraylarında
Çıkarlar bir şehrin nadan yollarına
Gündüz ile gecenin kesiştiği ufuklarda
Ve beklemekten yorulmuş bu yolların gölgesinde
Dinmez sancılara gebedir yeni gün, demlenen kâinatın otağında.
Gülüm!
“Gülüm” dedim sana,
Anla cebimdedir ölümüm.
Ölümüm;
Resmi üniforma soğukluğu değil belki
Cılız ama sıcak bir kız çocuğunun
Çokça sorgulanmış ellerinde dağıttığı ölümüm…
Serdeki acıları seyre daldığım mühürlü bir ikindi,
Bir şairle girmişiz kol kola en belalı yerimizden
Üsküdar İstasyonu’nda,
Adı Alâeddin.
Zor gelir bize fiyakalı yaşamak, zor
Geyve’nin gülleridir ellerimizi kana bulatan
Yol mesela, yolcu ya da tayy-ı mekân, gidene çile;
Yolun yolumdur yine de, yenilgi yenilgi büyüyen.
Bir cevap yazın