Yazmak istediğim bu gece,yazarı her okuduğumda,intiharla özgürleştereceğim yazımın kahramanı ve beni ölüm isteği sarıyor böyle. Yaşama karşı kuşandığım gardım düşüyor,ölüm karşısındaki her duygu anlamsızlaşıyor.
Onun bu pişmanlık duymaz hali,intihar eyleminin nasıl başladığını değil,eylem anında ne hissetiğini yazma isteği uyandırıyor.Yazıya bir intihar mektubuyla başlamalıyım o zaman,diye düşünüyorum. Peki ölmeye karar vermiş biri neden intihar mektubu yazar? Tanıdığım biri intihar etmişti ve mektubunu okuduğumda hissettiğim tek şey şaşkınlıktı. Sadece ağlamayın,üzülmeyin ve ölümümden kimse sorumlu değildir demişti,oysa ben onu hep çevresine kızgın ve kırgın hatırlıyordum. Şimdi ‘ölümümden kimse sorumlu değildir’ diye başlarsam yazıma kahramanımın kırgın olmadığını mı ya da kırıldıklarının suçsuzluğunu mu algılatmış olurum? İstediğim ikisi de değil.Ben öfkeyi ve acıyı okumalarını istiyorum.
”Sorumlusunuz ölümümden ve bu mektubu yazdım çünkü çok kötüsünüz,ben ölüp gideceğim ve siz sadece acıyacaksınız.Kendinizi hiç sorgulamayacaksınız.Oysaki içimdeki güzel herşeyi elbirliğiyle yok ettiniz.Bunu anlamanızı istiyorum. Kutudan iki ilaç daha çıkarıp içiyor.Kendi kendine sayıklar gibi konuşuyor.”diye yazıyorum.
Yazıyı bırakıp,bana bu intiharlı gecede eşlik eden yazarın kitabını açıyorum. ”Ölüm düşüncesi izliyor beni.Gece gündüz kendimi öldürmeyi düşünüyorum.Bunun belli bir nedeni yok.Yaşansa da olur, yaşanmasa da.Bir kaygı yalnız.Beni kendimi öldürmeye iten bir kaygı.”diyor. İşte böyle intihara iten şeyi,ruhunun hayatın döngüsüne katlanamayışını anlatmak istiyorum.O hiç dinmek bilmeyen acıyı ve herşeyden bağımsız ölüm algısını.Bizi yaşamdan,insandan uzaklaştıran hiçlik duygusunu..
Saat ilerliyor ve ben hiçbir şey yazamıyorum.Çünkü kahramanımın dünyaya ne bir öfke ne de bir avuntu bırakmasını istiyorum şimdi. Salt acıyan ruhunu bırakmasını istiyorum.Yazarın anlattığı ne olduğunu anlamanın güç olduğu o bitmeyen kaygıyı…Yaşamla ölüm döngüsünü anlamak, anlatmak hangisine daha yakın durduğumuzu ve bunun nedenlerini kavramak ne zor.Bazen bir şiirde,bazen bir yazıda,bazen bir müzikle algılıyoruz bu güçlü iki duyguyu.
İşte onu okuduğum her seferde bana,beklediğimiz tek şey ölüm,diyor. Onun dışındakiler geçici avunumlar. Biz ölümü ağırlayacağız sonunda,o zaman neden şimdi değil,neden kendi ellerimizle değil.Neden onların Tanrılarının lütfuyla? Ölüm tek gerçek ve intihar bizim bu inanılmaz gerçekliği bahşettiği kişiye başkaldırımız.
Ölüm bütün insanlığın mutlaka yaşayacağım dediği,şimdi değilse bile sonra yaşayacağım diye ertelediği,nefes kadar bize yakın,tek gerçek değil mi? Bildiğim tek şey kahramanım ”Beni bırakın.Beni gerçeğin,hepimizin gerçeğinin koynuna bırakın bu gece.Sizin korkuyla beklediğiniz o gerçek bir gölge gibi beni takip ediyor. Ölüm burdayım işte,neden şimdi değil,diyor. O bana sonsuz ve huzurlu bir uyku verecekken,neden yaşamak?” diyor.
Onu okuduğum bu gece ölüm böyle sararken kahramanımı,karşısında dimdik bir yaşamak duygusu duruyor bir yandanda. Yaşamdaki kötü herşeye karşı bağıran bir umut… Kahramanım ve ben,ben ve yazar,ben ve öteki ben böyle bir hesaplaşmayla deviriyoruz geceyi. Elimdeki kitabı bırakıyorum masaya, beni ölüme çağıran intihar etmiş yazarı izliyorum bir süre. Bu inatçı gülüşüyle dalga geçer gibi aklımla. Saat sabaha karşı,gün aydınlanıyor. Dışarıda bir telaş,seslerden anlıyorum. Camdan izliyorum bir süre insanları. Nasıl güzel görünüyor böyle gözüme. Dayanamayıp camı açıyorum ve bir bahar merhaba diyor,bu sefer. Bilmiyorum böyle ne kadar izledim ama uyku sersemi bir kedinin gerilmesine gülümserken yakalıyorum kendimi. İşte bu sefer yaşam burdayım diyor,böyle içine dolan bir baharla burdayım diyor üstelik. Belkide bitmeyecek bir kavgada yaşam ve ölüm.Belki de ikisinide yazamayacak kadar ortasındayım hayatın. Belkide dışındayım,bilmiyorum ama şimdilik hepsini kavrayan doğanın içinde.
Ne olursa olsun zaman ilerliyor ve bu sefer yaşamdan yana.
Bir cevap yazın