Hikâyemiz yok.
Tarihe sarılmamız bu yüzden. Kendi yalanımız bile yok. Anne-babaların yalanlarına
inanmamız da bu yüzden.
Eski hikâyeleri dinleyerek, öncekilerin yalanlarını dillendirerek yaşıyoruz.
Yaşantılarımız öylesine belli, öylesine aynı ki birbirimize diyecek tek yeni lafımız yok.
Diplomalarımız, işimiz, aşklarımız, evliliklerimiz çok önceden belliydi. Hayalimiz
değildi ama planımızdı. Planlıydı. Olması gerekendi. Zorlama hikâyeler kuruyoruz hepsi için,
olmuyor. Hepimizin kurgusu aynı olunca tutmuyor. Yaşantılarımız gibi ölümlerimiz de belli.
Ölümlerimiz bile birkaç olasılıkta yoğunlaşıyor ve bu bizi rahatlatıyor aslında. Tüm
belirsizlikler içinde kendimizi en belli olana yerleştirip rahatlıyoruz. Net olan çirkinlikler
rahatlatıyor bizi.
Ev, araba, savaş aynı doğallıkta aynı anda planlarımızda. Kredilerimizi ödeyebiliyorsak
ekonomi iyi geliyor ama yine de biraz heyecan duyuyoruz ay sonuna doğru, bu bizim
hikâyemiz oluyor.
Çocukluğumuzun eksik yanlarını tamamlamak istiyoruz, çocuk yapıyoruz. Genlerimize
‘iyi’ bir çocukluk yaşatmayı planlıyoruz. Planlarımız tutuyor. Kendimizin ‘iyi’sini yaşıyorlar
ve neden sonra yine bizim gibi oluyorlar. Kendi zamanlarının ‘biz’i oluyorlar. Sevgisiz,
hayalsiz, korkak…
İyi okullar daha iyi olmuyor kötü okullardan. Güzel elbiseler daha güzel yapmıyor
çocuklarımızı. Eskinin masallarıyla dedemizin, ninemizin, annemizin, babamızın duygularıyla
büyüyorlar. Eksik yanlarımız çoğalıyor. Hikâyeler hep aynı kalıyor.
Biz hep aynı… Aynı bayağılıkta… Sonramız, öncemiz… Tanımlı hallerimiz içinde
hiç kimse ve hiçbir şeyiz.
Bir cevap yazın