Herkes sever gökyüzünü. Bir hapishanede çok değerlidir mesela gökyüzü ve bütün denizler yansıttıkları gökyüzü kadar güzeldir.
Bulutların evidir gökyüzü, ancak orada rahat ederler. Mecbur kaldıklarında korka korka çıkarlar evlerinden ama her seferinde, onlar için zor olsa da, evlerine geri dönerler. İstemeden, eksilirler bizar, belki biraz artarlar istemeden.
Ben, şimdilerde sevmiyorum gökyüzünü. Boş bir evi hatırlatıyor bana. Kendimi görüyorum boş evde otururken.
Yalnızlıktır gökyüzü. Sadece yalnız insanlar anlar dilinden. Yalnızlıktan bıkmışsanız hiçbir şeyi sevemezsiniz, çünkü her şeyde olduğu gibi sevmekte de yalnızsınızdır.
En çok da gökyüzünü sevemezsiniz. Mutluyken en sevdiklerinizdendi ya, tam da bu yüzden sevemezsiniz. Yalnızlaştıkça daha çok anlarsınız ve daha çok korkarsınız anlamaktan. Sınırsız yalnızlığınızın sınır bir anlamı mı vardır?
Ben yukarı baktığınızda gördüğünüz gökyüzü kadar yalnızım. Bundan, çok hata yaptım son zamanlarda.
Hepsi bir bulut içindi belki.
