Ben gülerken gözlerim ağlıyordu. Doğruldum. Para ve şişko ihtiyar arasında seçim yapmak zorunda kaldım gecenin bir yarısı. Ama ben seni seçtim.
“Kimi?
“Sanane, sen önüne dön.”
Bir politikacı sathında yabancı ve yalancıydım. Her türlü yalanı çekinmeden söylerim. (Bak ihtiyar paramı ver!)
Oğuz Atay büyük bir yalancı ama yazdıkları iyi. Seviyorum. Fikirlerimiz uyuyor onunla. Ama uydurmuyorum. Kapı açıldı ve o girdi. Oturdu. Öksürdü. St. Petersburg hastanesinin altınbaşı Dostoyevski aramızda. Konuşamıyoruz ama.
“Neden?”
“O bir Rus.”
Kitaplarını okurken rus diye ayırt etmiyorum ama. Ama geldi oturdu. Kapı açıldı. Kediler ellerinde balta ile girdiler. Hayattaki en büyük suçum ceza ile birlikte geldiler.
Bir çay koydum önüne. Sessizdi. Hastaydı.
“Budalayı mı yazıyorsun ihtiyar.”
Anlamadı. Çayından yudum yudum içti. Çay bitmemekte kararlı. Peki ben kararlı mıyım…
Sevgi ve sevgisizlik duyuyorum. Hem kendime hem de insanlara. Ama o farklıydı.
Lisede bir kız ile oturdum. O akşam sinemaya gittik. İlk defa bacaklarını okşadım.
“Tepkisi nasıldı?”
“Dur dostum Dostoyevski. Anlatıyorum.”
Sonra bana döndü. (Feleğim de aynı şekilde.)
Dudaklarıma yaklaştı. Film de aynı şekilde devam ediyordu. Eee sonra? Hatırlamıyorum. Bir iki öpücükle bitirdik geceyi. Eve geldim. Fikirlerimiz hep kafada olmasaydı keşke. Dostoyevski o gece aramızdan ayrıldı. O yüce ruhu gökyüzüne yükseldi. Cenaze namazında borçlu olduğu kişiler geldi. Parayı ihtiyardan alabilirsiniz deyiverdim.
Bir cevap yazın