Ne zaman bir simitçi görsem çocukluğum gelir aklıma.
Hepimizin; alabildiği tek şey oydu aslında.
Masumluğu özlüyor insan.
Özlemez olur mu hiç insan çocukluğunu…
.
Dünya bu kadar kirli miydi?
Büyüdükçe mi çamura battı insan?
Benim çocukluğumda; bu kadar egolu değildi insanlar..
Bir merhabayı bile böbürlenmeden söylerlerdi.
Şimdi bakıyorum da her şey değişti.
.
Kayboldu tüm güzellikler yok oldu…
İçimi ısıtan Bir Bahar akşamı gibiydi; çocukluğum.
Bizim mahallede bir teyze vardı.
Cebinde hep çikolata taşırdı.
Ne zaman bir çocuk geçse.
Onun eline tutuşturdu verirdi bir tane çikolata.
Şimdi bir çocuğa bile dokunamıyoruz.
.
Çünkü; kirlendi Dünya…
Bazen çocukluğuma geri dönmek istiyorum..
Bu değişen dünyaya ayak uyduramıyorum.
Kibirine gömülmüş insanları..
Olduğu gibi kabul edemiyorum….
Bir cevap yazın