Çocukluk bende hiç bitmek bilmeyen bir serüven
Senle yaşadıklarımız da bu serüvenin sahifeleri
Ama sen çocukluğumu nerden bileceksin ki sevgili?
Serüven pencerenin camıyla vuku bulmakta
Usul usul vurmaktaydı ellerim cama
Camın kırılma noktası, kaç şiddetindeydi ki acaba?
Hızlı bir vuruşla gelen ilk intiba
Güç vermişti ardından gelen bir yumruğa
Kırılma noktasına çok uzak sayarken şiddetimi
Cam, bu kadarıyla kırılmaz deyiverirken canıma
Şiddetimin camda ki belirtisini anlayamadım…
Anlattım;
Serüveni başlatan ilk sahifeyi,
Ah! Sen ki çocukluğumun son sahifesi
Ah! Sen çocukluğumu nerden bilecektin ki sevgili?
Anladım;
Serüveni bitiren son sahifeyi,
Giderken ki sessizliğinin sebebini,
O sessizlik ki;
Can parçalarını bir araya getirememekteki çaresizlikti.
Anladım ve anlattım;
Bak! Serüvenin sahifelerini doldurmakta aldanışlar,
Dinle! Hicranla gelir bu yakarışlar,
Bitsin! Kırılmaz diye başlayan hep bu aldanışlar,
Ah! Camla başlayan, canlarla son bulan bu aldanışlar…
Bir cevap yazın