Günlerdir evime kapanmış ayna karşısında düşüncelerime kök söktürüyorum. Eskisi gibi değilim. Sırtımdan vuranların benden kopardıklarıyla ağzına kadar dolu kavanozlar. Ayırıyorum seni kalbimdeki diğer tüm insanlardan’’ diyebildim yanağıma düşen yaşları sararmış bir mendille sildiğimde…Üşenmez bir sessizlikle hafifçe başını yukarı kaldırıp ‘’Eskiden kim ki bu kulaklarımda çınlayan sarhoş sözler derdim…Uyumak isterdim güneş perdeye yürüyünceye dek’’‘’Boğazıma kadar inen toprağın içinden böcekler çıktığında anladım her şeyin dışında bir hayatta sızıp kalmak istediğimi’’Yürüyüşe davet ettim seni bildiklerimize hiç benzemeyen bir arkadaşlığın bahar bulan neşesini yorulmadan tatmak için…
Bir cevap yazın