Sen uçarken seyrederim,
Sen gökyüzünde maviye bulanırken, kanatların ipekten
Gidişinden değil, ya rüzgar hırpalarsa diye tek endişem
Sonra, o da geçer
Güzelliğini seyrederim
Durup, öylece…
Hangi gözlerin sabahına doğacaksın diye
Sonlu sevmeler iyileştirmez
Ölümlü olduğunu hep unutan insanın hüsn-ü kuruntusudur sahiplik
Korkusundandır ziyan çabası ya..
Ama ipek kanatlara işlemez.
Doğu’nun en uzağında
Doğduğum yerden saatlerce ilerde
Bir tapınağa konup
Dünyayı yuvarlarsın zihninde
Hafif başın döner, sonra yeniden kanatlanırsın:
Okyanusum, kar kürem, oyun bahçem.
Regine Olsen
Bir cevap yazın