Dün, Bugün – Yasemin Evren

Biz şimdinin yaşlıları,

Emeğin alınteri,

Emeğin onur olduğu,

Tarlanın karasabanla pullukla işlendiği,

Buğdayın, arpanın, yulafın, yoncanın, tırpanla biçildiği,

Soğuk suyun toprak küpten, testiden içildiği,

Aşıkların yalnız gözle,

Saklı, gizli, biraz ürkek,

Biraz korkak, ama mertçe seçildiği,

Zamanın mutlu çocuklarıydık.

Kızlar ip atlar, evcilik, beş taş,

Saklambaç oynarken

Erkekler kiremit yıkmaca, misket,

Çelik – çomak, birdirbir oynar,

Çember çevirirdi.

Hiç birimiz, hiçbir zaman,hiçbir dümen

Çevirmezdik.

Okula siyah önlükle gider,

Beyaz yaka takardık, kız-erkek,

Yeni giymezdik,

Süslü giymezdik,

Zengin-fakir,

Öksüz-yetim

Anlaşılmasın diyerek,

Analarımız buğdayı kaynatır,

Bulgur, nişasta keşkek,

Üzümü ezer kaynatır, pekmez,

Güneşte her meyveyi ekşitir sirke yaparlardı,

Ev yapımı sirkeyle kurulurdu turşular,

Kahveyi kavurur,

Dibekte döverdi komşular,

O kahvenindi, o kırk yıl hatır,

Kahve değirmenin varsa zengindin,

Biz gaz lâmbası, kaminato kullanırken,

Gömlekli lüks varsa bir evde,

Lüks bir evdi orası,

Lüks hayatların yaşandığı,

Hiçbir kalemim, silgim olmadı benim bütün,

Ve o zamanın çocuklarının,

Ortadan bölerdi annem

Kalemi de, silgiyi de,

Kardeşlerimizle paylaşırdık,

Ömür boyu bütün dertleri, sıkıntıları

Paylaştığımız gibi,

Beslenmelerimizi bölüşürdük,

Olmayanlarla yemeği,

Alamayanlar üzülmesin diye,

Okula götürmezdik beyaz ekmeği,

Kırık leblebi yerdik,

Ama kalp kırmazdık,

Ayni sofrada,

Ayni tastan kaşıklardık

Tarhaayı, bulguru

Yufka ekmek kuru kuru

Bazlamalar, gözlemeler

Pişerken sacda

“Komşu huu!

Yoğur hamurunu

Ateş sönmeden gel, sen de aç da

Yap ekmeğini, yesin bebeler”

Tek lokma geçmezdi boğazımızdan

Komşumuz da doymadan,

Nerede kaldı şimdi?

Nerede dostluk, kardeşlik?

Yiğitlik, mertlik?

Hatır sayma, merhamet,

Vicdanlar kurumuş,

Unutulmuş yarenlik,

Arsızlarla hırsızlar,

Kol geziyor etrafta,

İlk hedefleri çocuklar hep,

Günahsız, masum, tertemiz,

Bembeyaz dünyalı çocuklar,

O kardan ak dünyaları

Karartmaya niyetli

Bir sürü niyeti bozuklar,

Sapıklar…

Caniler…

Vahşete doymazlar…

Yüreksizler, yobazlar,

Kanı bozuk şerefsizler,

Minicik bedenlere

Nasıl değdi

O ayı pençesi elleriniz?

Siz çocuk olmadınız mı?

Olmadı mı bebeleriniz?

Yüreklerinize kim ekti

Kötülük tohumlarını?

Nasıl geri vereceksiniz

Ağlayan analara, babalara,

Canlarından öte canlarını?

Ne kadar tükürsem suratınıza

Hatta ellerimle boğsam sizi,

İlacı yok, çaresi yok,

Dinmeyecek kalbimdeki bu sızı,

Tutulsun elleriniz,

Kör olsun gözleriniz,

Artık rahat bırakın bizi