ENİN SONU – CEMRE BEDİR

Eli cebinde yürüyenler,

Yalnız olmasa da

Gezerler sokak sokak

Aylardan Ağustos’sa

Yalnız hissederler

İç cepte hüzün,

İkindi sonraları.

Neler dönüyor oysa ki

Aynı gökyüzü altında.

Gözlerde eksik etek ümitler,

İplikçi pasajında;

Gülüşler ki çıplak, cenaze bekler.

Hayat diz çökünce ardı sıra

Ufuktaki yalnızlığa ve Eylül;

Peşi sıra, ufukta sonbahar anılır,

Diğer sarkan mevsimler ve

Bir peygamber,

Hüzün vahyedilirken yalnızlığa.

Sarkacakmış gibi bakar

Gökteki yıldızlara

Gecenin güzeline denk gelen;

Daha çok sarılır

Şarkı söyleyen dudaklara

İnsan yalnızken.

Ne kadar da yeter insana

Gelen bir kadın sesi

Hatıralarını;

İhtiyaçken.

Ölüm,

Geriye kalan ıslak imza

Hasret hasret

Biten bir taksitten.