Sürekli yüzünüze çarpılan bir fedakarlık, fedakarlık değildir. Senin için şunları yaptım demek karşıdaki
insanın üstündeki yükü artırmaktan başka hiçbir işe yaramaz. Fedakar insanlara her zaman saygı
duyarız ama bir bakıma bu tip insanların ürpertici yanı da yok değildir. Özellikle bazıları bu fedakarlığı
fazlasıyla gözünüze sokar ve bundan büyük zevk alır. Çünkü verdiğinin karşılığında alacağı şeylerin
hesabını yaparlar. Israrla karşılık bekler, takdir edilmek ve övülmek isterler. Karşılık bulamadıklarında
ise size dünyayı dar ederler. “Senin için neler yaptım” dan başlar “bunun için miydi” ile devam eder ve
“yazıklar olsun sana” diyerek biter. O anda hissettirdikleri suçluluk duygusunu hayatınız boyunca
hissetmemişsinizdir. Size sorulmadan sizin hakkınızdaki bir olaya dahil olur, aslında sizin savaşarak
kazandığınız zaferinizi, kendilerinin zaferi sanırlar. Çıkmış olduğunuz bu zorlu mücadeleden sonraki
sevinci ve gururu bile yaşayamadan bir anda suçlu bir insan olursunuz. Neden çünkü kazandığınız
zaferin fedakar! kazananına minnet duymayıp onu görmezden geldiğiniz için. Yaşamadınız mı siz de
bunu? Misal, en basitinden, üniversitede bir arkadaşın gelip sana ders notlarını veriyor, istememiş
olduğun halde. İlk bakışta çok sevimli duruyor bu hareket. Çünkü üniversitede ders notu bulmak
bayağı kıymetli bir olay. Bu fedakar yardımsever arkadaşımız kendisinin verdiği notlardan dolayı senin
de ona iyilik yapman gerektiğini düşünüyor ve başlıyor istemeye… Bir sonraki sınav notları, ders
notları, kanka yerime imza atar mısın’lar, ödevimi yapar mısın’lar alıp başını gidiyor. Bir verip on
istiyorlar. Ben sana yardım etmiştim diyerek vicdan azabı çektirmek, sonra da her işlerini gördürmek
istiyorlar. Yapıyorsunuz bir müddet, yapmadığınız zaman kötü arkadaş oluyorsunuz çünkü. Vefasız
oluyorsunuz, kıymet bilmez oluyorsunuz. Mesela, hasta oldunuz, belki yalnız başınıza da
atlatabileceğiniz bir hastalık. Geliyor arkadaşınız sizin başınızı bekliyor çay çorba yapıyor. Ne kadar
tatlı değil mi? Tabiki böyle anlarda yalnız kalmamak da güzel ama. Bunun karşılığını bekleyen ve bu
yaptığını sık sık yüzünüze vuracağını bildiğiniz bir arkadaşla karşı karşıyaysanız işiniz hayli zor. Allah
böyle arkadaşların gazabından kurtarsın. Bir de bunların farklı bir versiyonu daha var. Zaten yaptıkları
ve yapmaları gereken her şeyi yaptıklarında bunu lütfediyormuş gibi gösteren insanlar. Yalnızca
görevini yerine getirdiği için minnet duyulmasını bekleyen fedakarlar… Gece vardiyasında çalışan bir
personel, gece vakti bizim için çalıştığından dolayı teşekkür bekliyor. Sabah alacakaranlıkta işine
giden bir çalışan, sabahın köründe kalktığı için minnet bekliyor. Günde 10 saat çalışan insan günde 6
saat çalışanın iş yapmadığını sanıyor, kendini üstün görüyor, övgü bekliyor. Devlet memurları…
Türkiye’de aç kalın, susuz kalın, kötü yollara düşün ama sakın devlet dairesine düşmeyin. Çok basit bir
şey, sıradan bir belge alacaksındır, yapacağı iş belgeyi çıkarıp imzalamak olan bu memurun tavırları,
havası, hal ve hareketleri, bakışları ve konuşmaları o kadar üsttendir ki gittiğinize gideceğinize pişman
olursunuz. Sanki sizin için yapması gerekenden daha fazla bir şey yapıyormuş hissi verir. Belediyeler
parkları düzenler övgü bekler. Yol yapılır, hastane yapılır sürekli övgü beklenir. Yapılan her şey
gözümüze sokulmak suretiyle burnumuzdan gelir. Her mesleğin kendine has görevleri vardır ve
insanlar bunları yaptığı için daha fedakar sayılamaz. Bu sizin işiniz. Zaten yapılması gereken bir iş.
Sizden daha fazlasını isteyen yok. Bakıldığı zaman bu insanlara fedakarlık yapmaları gerektiği
söylenmemiştir. Bu, tamamen kişisel bir tercihtir ve karşılık beklenmeden yapılması gereken bir
şeydir. Eğer bunu beceremiyorsanız, hayırlı olsun, artık fedakar biri değilsiniz.
Bir cevap yazın