Hasretin bir madımak türküsü gibi açıyor koynumda
Bir Ahmet Arif şiiri gibi duruyorsun zulamda asi
İçimde ölü bir zamanın tezenesi
Saçlarının rüzgar kokan limanlarına sığınıyor
Gül dağlarına karışıyor sesinin ince tınısı
Dağ evi yalnızlığı sarıyor yüreğimi
Sana hasret şiirlerin kokusu var üzerimde
Beşinci bir iklim gibi parmak uçların
Dudakların harbiden güzelmiş
Güneş halt etmiş sıcaklığın akarken doğmaya yakın
Ben senle doğarım senle batarım
Özlemin bir Özay Gönlüm türküsü açıyor gecenin her saatinde
Uykumu bölen bir bilmece gibi üzerime düşüyor gülüşün
Bir bilsen kaç mum alevi yaktı da tenimi
Ben yine sana kül oldum
İçimde asılan bir denizin sevinci gibi duruyor kaşların
Ay halt etmiş sen gülünce zamanın durulduğu anda
Kızıl köy türküleri gibi zamansız çığırıyor yüreğim
Hasretinden kaç şiir eskidi
Kaç öykü daha akacak boynuma
Bilemedim
Sen gülünce iklim değişir ve bir renk daha eklenir gökkuşağının hüznüne
Orda başlarım seni sevmelere zamansız ve kınsız
Hadi esirge ve bağışla saçlarını biri kutlu dua gibi bana
Serileyim ayak izlerine amansız
Ölemedim
Bir cevap yazın