Akşam olmadan eve dönen
Gökyüzü sokağı çocukları!
Sihirsiz dehlizlerde ruhumu çağırıyorum,
Yeniden OL’sun diye…
Cümle asırlarda sırtı sıvazlanan
Yalanları
Ve
İhanetleri yakacağım gecenin karanlık suhufunda.
Sonra Kahire’den ay’a gideceğiz annemle.
Ellerimin kayıp zamanında
Tehir edilmiş mahşere teşne tegannilerle
Arş rüzgarlarında küfre yuvarlanıyorum.
Gökyüzü sokağı çocukları kanatlarında taşıyor,
Ayrılığın gayya kuyularına beni.
Anne!
Aşkın yalın hali…
Nefessiz resimlerden kazı cesedimi.
Doğur güneşi “sen” zamanlarına.
Öp gözlerimden
Ve
Büyütme beni!
Bir cevap yazın